Morgunn - 01.12.1946, Síða 87

M O R G U N N
157
ur ekki til þess, ánægja mín var fullkomin, ég átti ekki
lengur neina ósk. Áhrifin af þessum hljómum voru ósegj-
anlega unaðsrík, og ég sagði við sjálfan mig: Þetta hlýt-
ur að vera rödd Guðs. Þessi hamingja varð mér of mikil,
ég missti meðvitundina, dróst óvitandi að líkamanum og
vaknaði morguninn eftir eins og ekkert hefði skeð.
Um þetta leyti hafði ég átt um hríð í hugrænum og
andlegum erfiðleikum. Þó hafði ég ekki gert neinskonar
sálrænar tilraunir, hafði aldrei setið miðilsfund og hafði
ekki, svo ég viti til, verið að lesa neitt, sem hefði getað
valdið því, að ég varð fyrir þessari reynslu. En svo lif-
andi var þessi reynsla mín, að ég er ekki í neinum vafa
um það, að ef hinn mjói þráður, sem tengir líkama og
sál, hefði á þessu augnabliki slitnað, hefði ég aðeins haft
hamskipti, afklæðst hinum grófa líkama og iklæðst öðr-
Um fíngerðari, hæfari fyrir ljósara og hamingjuríkara vit-
Undarlíf, já, fyrir raunverulega fyllra líf.
Bréf mitt er orðið langt, og vera má, að yður finnist
reynsla mín ekkert merkileg. Sjálfsagt þekkið þér önn-
ur samskonar atvik og miklu merkilegri.
Þó finnst mér, að ég verði að segja frá þessu, og ég
lít svo á, — hvað sem líður vísindalegu hliðinni á þessu
máli, — að ef þessi frásögn færir einhverri sál huggun
og þrek, sé fyrirhöfn min margfaldlega borguð.
Jóhn Huntley“. ,
J. A. þýddi.