Morgunn - 01.06.1956, Side 15

MORGUNN
9
og neðar þessum heimi. Ég ætla fyrst að lýsa þeim undur-
samlegu sviðum, sem mér hefir verið leyft að skyggnast
inn í. Ég vil taka fram, að ég get ekki, hvenær sem er,
komist í það ástand, sem virðist vera nauðsynlegt skilyrði
þess, að hulunni sé lyft frá. Ég er í einhvers konar leiðslu,
veit af mér bæði hér og þar, — ég er ýmist dálítið fyrir
ofan stólinn, sem ég sit í, eða einhvers staðar nálægt hon-
um, en yfirleitt ekki svo laus við líkamann, að ég sjái sjálfa
mig í stólnum. Ég vil þó geta þess hér, til gamans, að einu
sinni í Menntaskólanum, í stærðfræðitíma hjá Ólafi Dan,
kom það fyrir mig, þegar ég stóð uppi við töflu, og kunni
víst ekki allt of vel, þá fann ég, að ég var um leið í stóln-
um aftur í bekk, og sá aftan á sjálfa mig uppi við töflu.
Ég hafði skýrari meðvitund í stólnum, þar sem líkaminn
var ekki, því ég man svo skýrt, hvernig ég leit út aftan
frá. Hve lengi þetta hefir staðið, að ég var svona á tveim
stöðum, veit ég ekki, en ég man eftir því, að kennarinn
horfði hissa á mig, þegar ég rankaði við mér og var öll í
Hkamanum aftur, — og hefir honum eflaust sýnzt ég vera
eitthvað skrítin eða viðutan, eins og ég líka var, í bók-
staflegri merkingu orðsins.
Um leið og ég kemst í þetta leiðsluástand, sem ég lýsti
áðan, þá hverfa allir veggir, og fjarlægðarskyn mitt breyt-
ist þannig, að ég sé jafnskýrt það, sem er í órafjarlægð,
t. d. tind á fjalli, sem blámar yzt við sjónarrönd, eins og
það, sem mér finnst vera við fætur mér, — ég get grand-
skoðað hverja steinvölu og nibbu fjallsins, og séð djúpt
niður í krónublöð blóma, sem vaxa þar í hlíðum, án þess
að mér virðist ég hafa fjarlægzt nema lítið eitt stólinn,
sem ég sit á. Þessi svið eru gædd undursamlegri fegurð
og lífmagni, — manni finnst hvert blóm svo lifandi, svo
undarlega lifandi, á annan hátt en blómin hér hjá okkur,
á jarðarsviðinu. Það er eins og allt í umhverfinu sé gætt
svo sterkum, sjálfstæðum og þó svo mjúklega mildum per-
sónuleika, að jafnvel steinarnir fá á sig þessa lifandi feg-
urð og töfra.