Morgunn - 01.06.1956, Síða 23

MORGUNN
17
að þeim, sem situr mér til hægri handar á þessum fund-
UIn“. — Samstundis fann ég mjúka, hlýja hönd í hendi
ttiinni.
Meðan þetta gerðist, heyrðum við, að andagestirnir
voru að draga upp með stóru sveifinni spiladósina, sem
ósýnilegar hendur höfðu nú hafið í loft upp. Þessi þunga
spiladós barst nú um herbergið, og það var leikið ákaft á
hana. Eftir að spiladósin var þögnuð og komin aftur á
sinn fyrra stað á gólfinu, líkömuðust andaverurnar hver
af annarri á borðinu. Þær líkömuðust niður að piiðju og
virtust vera mjög fastar fyrir.
Ein veran missti spjaldið.
Líkömuðu andaverurnar notuðu sjálflýsandi spjöldin
til að bera þau upp að andlitum sínum, svo við gætum séð
hau í „fosfór“-bjarmanum af spjöldunum. Ein veran
missti spjaldið tvívegis áður en henni tókst að bera það
upp að andliti sínu, svo að við gætum séð svipinn.
Fáum mánuðum fyrr en þetta gerðist hafði einn af
verkamönnum mínum orðið fyrir sterkri þrumu og dáið.
Hann hafði alltaf talað fremur gálauslega um spíritism-
ann, en sagði, að ef .það reyndist mögulegt og hann dæi á
undan mér, skyldi hann koma til mín með þeim hætti, að
óg þekkti hann. Það var hann, sem kom þarna og missti
spjaldið tvívegis.
Eftir að við höfðum séð margar andaverur líkamast
°fan ú borðinu fyrir framan okkur, líkamaðist Newman
kardínáli fyrir utan hringinn (hring fundargestanna um-
hverfis borðið). Hann stóð til hægri hliðar við miðilinn.
Hann var klæddur kardínálabúningi og hélt á ljómandi
krossi, jafnháum sjálfum sér. Höfuð hans og axlir voru
böðuð í ljósi, sem geislaði út frá krossinum, meðan hann
bað Guð heitt og hjartanlega fyrir okkur öllum.
Áður en þessum undursamlega miðilsfundi lauk, söng
Newman kardínáli sálminn, sem hann orkti sjálfur:
2