Morgunn - 01.06.1956, Side 40

34
MOEGUNN
í þessa langferð frá Avila. Vegir voru víða ófærir og
brýrnar brotnar af ánum, en kraftur hinnar gömlu nunnu
var óbugaður enn og gamansemi hennar var óbreytt.
Þegar hún stóð við eina brotnu brúna og beið eftir hjálp
í óveðri, fór hún að biðjast fyrir, og í bæninni sagði hún
við Jesúm: „Hvernig má það vera, herra, að svona skuli
farið með mig, þegar ég er að vinna þitt verk?“ Henni var
svarað: „Svona reyni ég vini mína“. „Þá er heldur ekki
furða að þeir eru fáir“, svaraði hún í bæninni. Gaman-
semi gat hún leyft sér, jafnvel á hátíðlegustu stundum í
bænasamfélaginu við lausnara sinn.
Eftir mikla erfiðleika komst hún leiðar sinnar og
klaustrið var vígt. Teresa fann, að nú voru kraftar henn-
ar á þrotum, og hún þráði að komast heim í friðinn í Avila
og fá að deyja þar, í fyrsta klaustrinu sínu, klaustrinu,
sem hún elskaði mest.
í Burgos höfðu beðið hennar stórfelldar móttökur.
Mannfjöldinn beið þess í löngum röðum við veginn að fá
að sjá hana og hljóta blessun hennar. Og þegar hún fór
frá Burgos, kvöddu borgarbúar hana með lotningarmerkj-
um, sem voru henni ógeðfelld.
Hún þokaðist áfram á ferð sinni, og enn biðu hennar
erfiðleikar. Ýmislegt, sem aflaga fór í klaustrunum, þurfti
hún að bæta. Og í Valladolid varð hún fyrir þeirri raun,
að príorinnan þar, sem var frænka hennar, neitaði henni
um hlýðni.
Lorenzo, bróðir hennar, dó um þessar mundir og lét
Teresu eftir allar eigur sínar til ráðstöfunar. Þessu reidd-
ust hinir erfingjarnir og lögfræðingar þeirra báru Teresu
þungum, ómaklegum sökum. Jafnvægi sínu hélt hún sem
endranær, og eftir vonbrigðin í Valladolid kvaddi hún
klaustursysturnar með þessum orðum:
„Dætur mínar, ég fer glöð úr þessu húsi, glöð yfir full-
komnun þeirri, sem ég sá hér, glöð yfir fátækt ykkar og
glöð yfir kærleikanum, sem ég sé ykkur bera hver til ann-
arrar. Ef þið haldið áfram í sama anda, mun Guð veita