Morgunn - 01.06.1956, Side 47

MORGUNN•
41
verið ástvinum sínum, veit ég, að sárust varð mörgum við
dánarbeð hjartfólgins vinar sú nagandi kennd, að vinur-
mn hefði verið einmana í dauðanum. Einmana virtist
hann vera að heyja dauðastríðið, meðvitundarlaus var
hann um jarðnesku vinina, sem umhverfis dánarbeðinn
stóðu, svo að hinn deyjandi maður heyrði þá hvorki né sá.
Og einmana virtist hann hverfa út í óvissu dauðans.
Mér er kunnugt um það, að ýmsum varð þetta svo óskap-
lega sár tilfinning, að naumast gátu þeir hugsað um þessa
stund mörgum árum síðar.
En eigum vér að hugsa þannig? Er sá einmana, sem er
að kveðja jarðneska heiminn? Við því gefa sálarrannsókn-
irnar og spíritisminn ákveðin svör. Fjölmörg fyrirbæri,
sem vér höfum öruggar og traustar heimildir að, sýna oss,
að þessi hugmynd um einstæðingsskap hins deyjandi
manns er sjálfsblekking blindra manna. Það er auðvelt
að blekkja þann mann, sem bundið er fyrir augun á, og
það er skiljanlegt að hann blekki sjálfan sig.
Hugsaðu þér, að þú værir leiddur blindaður upp á
Kambabrún og vissir ekki, hvert farið hefði verið með
þig. Það blæs oft þar uppi á brúninni, og með bundið
fyrir augun fyndir þú ekkert annað en gjóstinn næða
kuldalega um þig. Enga hugmynd hefðir þú um þá dýr-
legu útsýn, sem blasir þar við þér, hið dásamlega víðsýni
í tærum vindsvalanum, fjöllin, eyjarnar, jöklana. Þú sæir
ekkert af þessu, skynjaðir ekkert annað en svalan næð-
mginn og myrkrið.
Með sannindi þau, sem starf sálarrannsóknamannanna
hafa leitt í lj ós, í huga, er ástæða til að ætla, að eitthvað
á þessa leið sé ástatt um oss allflesta, er vér stöndum við
dánarbeð, að vér séum þar eins og blindaði maðurinn á
Kambabrún, og blekkjum sjálfa oss vegna þess, að vér
sjáum ekki hið raunverulega útsýni, greinum ekki þá dá-
samlegu töfraveröld, sem vér myndum sjá, ef vér hefðum
óblinduð augu og opna sjón.
Einn þeirra sálarrannsóknamanna, sem mjög reyndi að
L