Morgunn - 01.06.1956, Qupperneq 51

MORGUNN
45
sama sjúkdómi og hún þjáðist nú af sjálf. Eftir augna-
bliksþögn hélt hún áfram: „Og Edward líka!“ og undrun-
m leyndi sér ekki í rómnum yfir því, að sjá þennan bróður
S1nn í samfylgd með látnu systrunum, en hann var þá
staddur austur á Indlandi. Meira sagði hún ekki, en lokaði
augunum og andaðist örskömmu síðar.
Nokkuru síðar kom bréf frá Indlandi og bar þá fregn,
að Edward hefði andazt þar eystra og hefði farizt af slys-
förum. Hann hafði andazt um það bil tíu dögum á undan
systur sinni.
Þetta er athyglisvert dæmi, þegar þess er gætt, að þegar
atburðir þessir gerðust, var ekkert símasamband enn kom-
ið milli Indlands og Englands, svo að engin vitneskja um
andlát bróðurins gat hafa borizt til Englands áður en syst-
irin dó og sá hann í dauðanum við dánarbeð sinn.
Er rétt að hugsa hina deyjandi stúlku einmana? Er hitt
ekki langsamlega miklu sennilegra, að einmitt þau, sem
hún unni hvað mest, systkinin hennar fjögur, hafi verið
komin til þess að fylgja henni í þá ferð, sem fyrir henni
iá að fara?
Þannig benda fjölmörg þau fyrirbrigði, sem sálarrann-
sóknamenn hafa safnað, fengið vottfest og athugað, til
bess, að á vegamótum heimanna sé mannssálin síður en
svo einmana. Og ef vér athugum guðspjöllin sjáum vér, að
kristinn dómur kennir oss einmitt þetta sama.
Jesús segir sögu af einum umkomulausasta smælingja
samtíðarinnar, holdsveikum aumingja, sem deyr. Almenn-
mgur forðaðist líkþráa menn vegna smitunarhættunnar,
hienn vöruðust að eiga við þá samneyti. Þeir áttu athvarf
í afskekktum kofum, eða jafnvel hellum og jarðhýsum.
Það er sennilegt, að maðurinn, sem Jesús segir söguna af,
hafi dáið umhirðulaus. Hér var vesalingur, sem að manna
áliti var einmana í dauðanum. Ættingjar hans hafa sjálf-
sagt verið búnir að snúa við honum balti, í húsum þeirra
gat hann ekki verið. Einmana hefir hann sennilega háð