Morgunn - 01.06.1959, Blaðsíða 80

74 MORGUNN
takendur, t. d. í sameiginlegum söng eða sameiginlegri
bænagerð.
Og umfram allt kirkjan þarf að verða leitandi en ekki
eingöngu kennandi. Ég er ekki fróður í guðfræðilegum
efnum, en mér finnst þó, að ef skyggnst er um í boðskap
gamla testamentisins og hins nýja, finnum vér einn
meginmuninn í kenningum, sem þessum: Þú skalt ekki,
segir gamla testamentið, en: LeitiS, og þér munuö finna,
segir höfundur kristinnar trúar. Annarsvegar mætum
vér bannhelgi hins frumstæða manns, þeirri bannhelgi,
sem getur verið nauðsyn að tilteknu marki, en verður
fyrr eða síðar fjötur um fót allri framsókn, þróun og
skilningi. Leitin og fyrirheitið, þér munuð finna er boð-
skapur lífsins sjálfs. Það er leiðbeining þess mannkyns,
sem vígt er til þróunar og fullkomnunar. Sá boðskapur
er vígsla mannanna til leitarinnar að sannleikanum í
ljósi kærleikans, og það á að vera hlutverk kirkjunnar
að standa í fararbroddi í þeirri leit, og laða eða þrýsta
mönnum til þess að taka þátt í henni. En fyrst þarf að
opna hjörtun. Hin leitandi kirkja hlýtur að fylgjast með
tímanum og hún má sízt af öllu loka úti nokkuð það,
sem stefnir að sama marki og hún.
Ég hóf mál mitt á frásögn af litlu atviki. Ekki get ég
sagt, að mér hafi orðið ljóst, hvert það afl var, sem knúði
hinn ókunna vin minn til að hefja hvern dag með að
ganga í kirkju. En þó gafst mér nokkurt svar, þessa
stutta stund, sem ég dvaldist þar inni, enda þótt ég væri
einungis áhorfandi. Hvað var það, sem gerðist þarna?
Hópur manna úr ýmsum áttum kom þar hljóðlega og bar
fram bænarmál sín við guð sinn. Ekki efast ég um, að
allt þetta fólk hefði eins og getað beðizt fyrir í heima-
húsum. En þarna var það í öðru umhverfi, sem var svo
óendanlega fjarri hversdagsleikanum. Svo mátti heita að
hver hlutur minnti mann á að þar væri helgistaður, hin
blaktandi kertaljós umhverfis dýrlingamyndirnar, öltur-
un með öllum sínum búnaði, helgimyndirnar eða gler-