19. júní - 19.06.1952, Síða 21

Theresia
Guðmundsson
vör við slíka hleypidóma gagnvart þér, sem konu,
síðan þú tókst við starfi veðurstofustjóra?
— Aðeins í byrjun. Síðan ég tók við því starfi,
lief ég einkum verið gagnrýnd fyrir málið á veð-
urspánum, eða eftir að ég hætti með öllu að gera
veðurspár sjálf! Það er dálítið spaugilegt, að eink-
um skuli gagnrýnt orðalag veðurspánna. Það er
vitanlega aukaatriði, á meðan ekki er beinlínis
um rangt mál eða afbakað að ræða. Mér finnst
því að við getum vel við unað, enda væri vissu-
lega vítavert ef veðurspárnar hér væru ekki ör-
uggari nú en fyrir stríð, eftir allar þær framfarir,
er síðan hafa orðið í veðurþjónustunni um allan
keim, og ekki sízt við norðanvert Atlantshaf.
— Má ekki segja, að gjörbylting hafi orðið í
starfsemi Veðurstofunnar síðan þú tókst við starfi
veðurstofustjóra 1946?
— Víst hafa breytingarnar verið miklar og ör-
ar. Eg var sannast að segja mjög hikandi við að
faka starfið að mér á þessum tímamótum í ís-
lenzkri veðurþjónustu. Markmið mitt var ætíð að
starfa sem veðurspámaður. Ég hef alltaf haft mik-
inn áhuga á því að géra veðurspár og yfirleitt að
vinna við j:>au störf, sem ég get sökkt mér niður í.
Ekkert hefur verið mér fjær skapi en Jjurfa að
Éendast úr einu í annað, og seint liefði mig órað
fyrir því, að ég ætti eftir að taka að mér jafn eril-
samt starf og veðurstofustjórastarfið Itefur verið
seinustu árin. En margir sögðu við mig, að ef ég
skoraðist undan því, væri það aðeins enn ein
sönnun jress, að konur hefðu ekki kjark til að
freista jiess að leysa stór verkefni. Ég stóðst ekki
l>á ögrun, er fólst í öllum þeim nýju verkefnum,
19. JÚNÍ
sem framundan voru, og einsetti mér að liafa að
einkunnarorði: Búðu þig undir liið illa, jrví að
hið góða sakar ekki.
Árið 1946 áttum við íslendingar um tvær leið-
ir að velja, er við vorum allt í einu staddir í
miðri aljDjóðaflugbraut. Annað hvort að halda að
okkur höndum og starfrækja hér áfram litla veð-
urstofu, en láta aðra annast veðurþjónustuna fyr-
ir Atlantshafsflug, ellegar færa út kvíarnar svo
að um munaði og stefna að því, að annast hér alla
veðurþjónustu sjálfir. Eins og eðlilegt er, voru
ýmsir hikandi við að velja síðari leiðina, kostn-
aðurinn gífurlegur, en við félitlir, og þá allt óvíst
um framlög frá Alþjóðaflugmálastofnuninni. Ég
var aldrei í vafa um, hvora leiðina ætti að fara,
enda þótt ég vissi mætavel, að geysierfitt myndi
reynast að fá bæði fé og nægilega marga vel
menntaða veðui'fræðinga, til þess að við gætum
af eigin rammleik annast flugveðurj:>jónustuna
ásamt því að sjá um almenna veðurþjónustu. Enn
er löng leið að lokatakmarkinu. En mest er um
vert, að allt hefur gengið í rétta átt og er J^ess t. d.
skemmst að minnast, að við tókum við stjórn
veðurþjónustunnar fyrir almennt flug á Keflavík-
urflugvelli.
Mörgum Joótt nóg um, er útgjöld Veðurstof-
unnar tvöfölduðust á stuttu tímabili. En nú hygg
ég að Jseir séu fáir, sem ekki telja sjálfsagt að
borga heldur tvær miljónir króna árlega fyrir
góða veðurþjónustu en eina miljón fyrir ófull-
komna veðurstofu. Hvað er Jjað, sem við íslend-
ingar eigum ekki undir veðráttunni? Ef út í Joá
sálma er farið, er ábyrgð okkar svo mikil, sem
eigum að segja sjómönnum, flugmönnum og
bændum fyrir um veður og vinda morgundags-
ins, að beztu starfsskilyrði ættu ekki að vera of
dýr.
— Það er loks eitt, frú Theresía, sem við kom-
umst bókstaflega ekki lijá að drepa á — skatta-
málin á ég við.
— Ja, þú átt við, hvort Jaað borgi sig fvrir
mig fjárhagslega að starfa sem veðurstofustjóri?
Því er fljótsvarað: nei. Refsiskatturinn á hjóna-
bandinu er svo gífurlegur, auk allra þeirra út-
gjalda, sem hljóta að fylgja því, að húsmóðirin
annast ekki sjálf stjórn heimilisins, að Jiað borgar
sig alls ekki að eyða allri sinni starfsorku utan
heimilisins. — Ef ég er spurð um Jjað, hver sé mín
tómstundaiðja, svara ég oft: Mitt ,,hobby“ er að
vera veðurstofustjóri. Ég skal trúa þér fyrir
7