19. júní - 19.06.1952, Blaðsíða 40

góða vinnuslofu til þess að geta látið gamminn
geysa um hugarheimana, ofið stór teppi og hætt
við „frímerkjastærðina". Ég réðst í að halda þessa
fyrstu sýningu mína án þess eiginlega að vera
nægilega undir það búin.
— Ertu ekki ánægð með undirtektirnar?
— Mér fannst sýningunni ágætlega tekið, og
vona að fólk hafi haft ánægju af að skoða hana.
Nú langar mig til að brautin geti orðið beinni,
og ég finn að ég þarf að framkvæma það sem
æðsti maður þjóðar okkar benti mér á, eftir að
hafa skoðað nokkuð af litlu gobelinunum mín-
um, að mér væri jafnmikil nauðsyn að fara til
heimsborganna og skoða það bezta í gobelinlist-
inni, sem væri með því frægasta í heimslistinni,
•eins og okkar beztu málurum liefði verið það.
þegar þeim gafst kostur á að gista París og Ítalíu.
— Hvaða óskir hefur þú í sambandi við fram-
tíðina?
— Draumur minn er að geta gefið mig heila og
óskipta að listum mínum, meðan dagur endist, í
þeirri von að yfirlýsing próf. Iversens um að hans
persónulega sannfæring væri, að ég ætti eftir að
vinna virkilega verðmæta list á gobelinssviðinu,
mætti rætast. Þá gæti ég kannski gefið þjóð minni
eitthvað, sem betra væri að liafa en ekki. Og ekki
stendur á landinu okkar að leggja til dýrðlegar
fyrirmyndir í hreinu litauðgi sínu, smáblómum,
lambagrasi, og æfintýrum í hraunum og stuðlum,
fjöllum og fyrnindum.
S. J. M.
Theódóra Friðrika
Það var árið 1880, að ung stúlka að nafni Theó-
dóra Friðrika kom til Reykjavíkur til að stunda
nám þar við kvennaskólann. Hún var prestsdótt-
ir vestan úr Dölum, dóttir síra Guðmundar Ein-
arssonar prófasts á Kvennabrekku og konu hans,
Katrínar Ólafsdóttur, prófasts í Flatey Sigurðs-
sonar, Sívertsen. Dvaldi hún oft á heimili Jóns
bókavarðar Árnasonar og konu hans, Katrínar.
Var Theódóra skyld henni í móðurætt. Átti hún
til margra góðra að telja í báðar ættir, var glæsi-
leg ásýndum, gáfurnar góðar og meðfæddir skáld-
hæfileikar. Gat hún snemma rímað vísur og þul-
ur. En hún fékk önnur viðfangsefnin fyrstu ára-
tugina. Sumarið 1884 hittir Theódóra, á heimili
Thcódóra
Thoroddsen
Katrínar, frænku sinnar, sýslumannssoninn frá
Haga á Barðaströnd, Skúla Jónsson Thoroddsen
— og varð þar ást við fyrstu sýn. Giftust þau um
haustið og fluttust til ísafjarðar, er Skúli var
skipaður þar sýslumaður. Þar dvöldust þau hjón-
in til ársins 1901, en settust þá að á Bessastöðum
á Álftanesi við búskap og ritstörf, höfðu sína eig-
in prentsmiðju, gáfu út blað og béldu jafnvel
skóla á staðnum. Minnti setrið á ýmsa lund, á hin
fornu, glæsilegu menntasetur. Helur sonur
þeirra lijóna, Guðmundur Thoroddsen prófessor,
flutt útvarpserindi um þetta bernskuheimili sitt,
og var Jrað prentað síðar í „Útvarpstíðindum".
Árið 1908 fluttu þau hjónin til Reykjavíkur og
áttu heima í Vonarstræti 12. Skúli hafði setið á
{DÍngi allmörg ár, en nú hófust störfin fyrir alvöru
í þágu lands og þjóðar. Átti hann sæti í mörgum
velferðarnelndum. Þessa er getið hér, sökum þess,
að það var opinbert leyndarmál, að kona Skúla
fylgdist með áhugamálum hans og opinberum
störfum meir en almennt gerðist um konur þeirra
tíma. Frú Theódóra var frjálslynd kona og fram-
sækin og hrókur alls fagnaðar. Studdi maður
hennar að því í hvívetna, að hún gæti notið sem
bezt gáfna sinna og mannkosta. Mun hún á nokk-
urn hátt liafa átt þátt í því, að maður hennar bar
fram á Alþingi ýms þau mál, er leiddu til al-
mennra hagsbóta, svo sem greiðslu dagkaups
verkamanna í peningum og um lánveitingar úr
landssjóði til hús- og þurrabúðarmanna. Um jafn-
rétti kvenna við kaúmenn lét hann sér mjög
annt.
Þegar ég kynntist fyrst frú Theódóru, átti hún
19. JÚNÍ
26