19. júní - 19.06.1952, Side 35

ÞRJÁR LISTAKONUR
Síðastliðið ár birti „19. júní“ viðtöl við þrjár
listakonur. Þótti útgáfustjórn blaðsins vel hlýða,
að halda sama hætti nú og minna lesendur blaðs-
ins á aðrar þjár listakonur. Að vísu er brugðið út
af samtalsforminu, livað frú Theodóru Thorodd-
sen snertir, enda er hún nú liáöldruð kona og
sjálfsögð skylda að hlíl’a lienni við þreytandi
spurningum. Vonandi verður þátturinn urn hana
þó lesinn með engu minni ánægju en viðtölin við
þær frú Vigdísi Kristjánsdóttur og frú Margréti
Eiríksdóttur.
Margrét Eiríksdóttir, píanóleikari
Frú Margrét Eiríksdóttir, píanóleikari, er ein
af þekktustu tónlistarkonum þessa lands. Hún er
dóttir Eiríks Hjartarsonar rafvirkjameistara og
konu lians, Valgerðar Kr. Hjartarson. Frú Mar-
grét er fædd í Kanada, en fluttist heim til íslands
með foreldrum sínum, þegar hún var fjögurra
ara að aldri. Fjöldskyldan tók sér búsetu í Reykja-
vík. Nú er frú Margrét búsett á Akureyri, og hef-
niðurlögum eða að minnsta kosti mjög dregið úr
því böli, sem ýmis konar mannleg mein valda.
^lá þar til nefna geðbilun, krabbamein, lömunar-
veiki og ekki sízt berklaveiki. Vel væri, ef þessar
meinsemdir allar hyrfu úr sögunni. En þó kæmi
það að of litlu haldi, ef gleymst hefði að búa sem
Fezt í haginn fyrir börnin og ungmennin, framtíð
þjóðarinnar. Allt verður að engu, ef mannbcet-
Urnar eru ekki settar ofar öllu. Fyrir því vil ég
enda þessar línur með því að skora á allar íslenzk-
ar konur (og raunar karla líka) að láta ekki sitt
eftir liggja, að stofna og starfrækja barnaverndar-
félög sem allra víðast og leggja með því „gull í
fófa framtíðarinnar".
19. JÚNÍ
ur tekið virkan þátt í tónlistarstarfsemi bæjarins.
Meðal annars hefur hún verið kennari og skóla-
stjóri Tónlistarskólans þar. Nýlega var ég stödd á
Akureyri, og hitti frú Margréti að máli. Ég innti
hana eftir tónlistarstarfi hennar og nárni. Það er
all'taf fróðlegt og lærdómsríkt að heyra hvernig
kynsystrum okkar tekst að brjóta sér braut til
menningar og frama á hvaða sviði sem er, — og
þá ekki sízt á hinni erfiðu braut listarinnar.
— Hvenær vaknaði áhugi yðar fyrst fyrir
hljómlistinni?
— Þá var ég mjög ung. Á heimili rnínu var
söngelskt fólk og hljómlistaráhugi mikill. For-
eldrar mínir höfðu báðir mikið yndi af rnúsik.
Eitt af því fyrsta, sem ég man eftir á heimili
mínu, var söngur og hljóðfærasláttur. Móðir mín
hafði áreiðanlega mikla músikk-hæfileika. — Hún
var fædd og uppalin í Bandaríkjunum. Þegar
hún var ung stúlka, tók hún píanótíma hjá Stein-
grími Hall, sem var búsettur í Winnipeg og
kenndi þar á píanó. Hafði hún áður fengið ein-
hvers konar tilsögn hjá föður sínum um nótna-
lestur, en þó af skornum skammti, því að faðir
hennar var algjörlega sjálfmenntaður í þessari
grein. Eftir að móðir mín liætti hjá Steingrími
Hall, en þar var hún ekki nema nokkra rnánuði,
fikraði hún sig áfram á eigin spýur. Ég hef það
eftir móður minni, að ég hafi verið eitthvað urn
þriggja ára, þegar hún byrjaði að segja mér til.
Annars man ég, að jtað var ein af mínum fyrstu
og heitustu óskum, sem smábarns, að gef.a spilað
á píanó. Þegar ég var 10 ára, hóf ég nám lijá dr.
Páli ísólfssyni og var hjá honum af og til, unz
Tónlistarskólinn var stofnaður árið 1930, og hóf
ég þá nám í honum. Úr skólanum útskrifaðist ég
árið 1934. Þá útskrifaði skólinn sína fyrstu nem-
endur, en Jieir voru Katrín Dalhoff, Helga Lax-
ness, Björn Olafsson og ég. Þó liélt ég áfram nárni
í skólanum tvö næstu árin. Kennari minn þarvar
21