19. júní - 19.06.1952, Síða 38

x línum og litum. Ég er fædd á Korpúlfsstöðum,
og í því umhverfi sleit ég barnsskónum. Þaðan er
fagurt um að litast á sólbjörtum vormorgni lífs-
ins, horfa yfir eyjar og sund, til fjallanna, Skarðs-
heiðar og Esjunnar með þeiira fögru litbrigðum.
— Þar átti ég svo margt geymt', þarna máluðust
mínar fyrstu myndir í barnshúgann, og áhrif
þeirra koma fram alla tíð.
— En hvenær byrjaðir þú að teikna og mála?
— í Landakotsskólanum fékk ég undirstöðu í
teiknun, og hjá Meulenberg biskupi lærði ég
meðferð vatnslita, sem var ágæt. Akademía sálai’-
innar var fjallahringurinn með Skarðsheiði í önd-
vegissætinu. Ekkert gladdi hugann meir en hin-
ar blíðu línur í víðfeðmi Skarðsheiðar og tignir
snævi þaktir tindar við djúpblámann, sem bentu
í hæðirnar og örfuðu til að gefast aldrei upp.
Ljóð Jónasar og Bjarna frænda míns höfðu einn-
ig mikil áhrif á mig, því livar finnst fegurra mál-
verk í orðum en „Gunnarshólmi", eða meiri
hvatning en „Þú nafnkunna landið“? Þessar dá-
semdir megnuðu að feykja burt öllum áhyggjum
og andstreymi og gjöra sál mína þá sælustu í
þessum heimi, og ég vissi að ég vildi verða mál-
ari. Eftir fermingaraldur fór ég í teikniskóla til
Stefáns Eiríkssonar, og síðar lærði ég teiknun hjá
Ríkarði Jónssyni og Guðmundi Thorsteinson.
Hjá honum byrjaði ég að fara með olíuliti, það
var dásamlegt. Eftir það reyndi ég að mála úti og
var á flakki um holt og hæðir til að leita að
motivum. Ég gerðist svo djörf að senda nokkrar
af þessum myndum á samsýningu, sem þá var
haldin í Lisvinahúsinu.
í sýningarnefnd voru þrír af okkar mætustu
málurum, og tvær af mínum myndum voru tekn-
ar. Þvílíkur sigur! Nú stefndi hugurinn á danska
Akademíið, en faðir minn féll frá um þær mund-
ir svo að ekkert rnátti vei'ða úr því.
í nokkur ár stundaði ég svo píanóleik, og var
1930—31 í Þýzkalandi, en árið 1937 tók ég hanzk-
ann upp að nýju, og hóf nám hjá Jóhanni Briem
og Finni Jónssyni.
— En hvenær fórstu í Handíðaskólann?
— Árið 1944. Þar kornst ég í kynni við nýja
stefnu, hjá hinum ágæta kennara Kurt Zier, þar
lann ég grundvöllinn að þeirri persónulegu tján-
ingu og stíl í æfintýramyndum mínum, sem urðu
til þess seinna, að ég fór út í vefnaðinn.
— Og nú lá leiðin til Danmei'kur?
— Já, loksins varð úr því haustið 1946, að ég
færi utan með meðmæli upp á vasann frá Zier og
nokkrar smámyndii', sem ég hafði gert. Þetta
sýndi ég próf. Kiæsten Ivei'sen og sótti um inn-
töku í konunglega listaháskólann, en þangað
hafði ég lengi þráð að komast. Ég varð nemandi
skólastjórans, þess mikla meistara og íslandsvin-
ar, próf. Kiæsten Iversen. Þá voru í Kaupmanna-
höfn góðvinir mínir, síra Þorsteinn L. Jónsson,
kona hans og lítil dóttir. Þau
samglöddust mér hjartanlega
yfir að Iiafa nú fengið þessa
langþráðu ósk uppfyllta. Nú
hófust dásamlegar vikur, 5—6
klst. vinna á dag, nám við
beztu skilyrði og samfélag
góðra vina.
Haustið er fagurt í Kaup-
mannahöfn og nágrenni og
margt nýtt var að skoða og
kynna sér.
— Hvað vaistu lengi á Aka-
demíinu?
Ég var þar þrjá vetur og
reyndi að notfæra mér tímann
sem bezt, svo að sumum þótti
jalnvel nóg um, en ég vissi
hvers virði tíminn var, og það
að nota hin gullnu tækifæri,
er buðust. Vorið 1949 sendi
19. JÚNÍ
Vigdis Kristjánsdóttir: GobelinvefnaSur
24