19. júní - 19.06.1952, Qupperneq 48

GUÐLAUG BENEDIKTSDÓTTIR:
ÞEGAR NEYÐIN ER STÆRST . . .
Það var farið að vora. Ólöf sat við svefnher-
bergisgluggann sinn og starði á úðaregnið, sem
rlraup hægt og hljóðlega úti fyrir. Það var eins og
vætan bæri með sér óskráð fyrirheit, eða þannig
liafði Ólöf oft hugsað áður fyrr.
Konan stundi. Hún var þreytt, — örþreytt.
Svefninn hafði flúið hana undanfarið. Henni var
ómögulegt að sofna, þó þreytan í limum hennar
væri mikil. — Hún mátti til að hlusta, — hlusta og
stara, — stara og hlusta, — eftir andardrætti litla
drengsins síns. — Ekki eftir dropatali daggperl-
anna, — nei, nei, hún vildi heyra andardráttinn.
En hvernig sem Ólöf lagði sig fram að hlusta,
heyrði hún ekkert, — ekkert nema drjúpandi
döggina, sem hvarf til móður jarðar, til moldar-
innar, sem átti óteljandi aragrúa gróðursins í
skauti sínu. — Ó að hún Ólöf væri sjálf hluti af
móður jörð og mætti finna allan jarðargróðurinn
lyftast upp frá brjósti sínu. En hvað það væri
hugljúft, og þá gæti hann Nonni litli hennar ver-
ið einn sprotinn og náð vexti og þroska, en ekki
staðið í stað og skorið sig úr eins og hann gerði.
— Ó Drottinn minn, því mátti hann Nonni
ekki lifa, andvarpaði konan út í hljóðláta vor-
nóttina og tár hennar runnu niður vangana án
þess hún vissi af.
Hann Nonni var yngstur allra barnanna henn-
ar. Hann var það eina þeirra, sem hún gat stöðugt
gefið móðurgleði sína. Öll hin börnin voru vaxin
og fundu öryggi í sínum eigin mætti. — En nú
var til einskis að hlusta, — enginn andardráttur
rauf þögnina. — Lífið þurfti hennar ekki með,
það vildi ekki móðurást hennar.
Ólöf var ennþá á fótum, þegar Helgi, maður-
inn hennar, kom heim frá vaktaskiptunum.
Hann gekk hljóðlega til hennar og tók um hend-
ur hennar.
,,Þér er kalt, Ólöf mín. Komdu að hátta."
Hún gerði eins og liann bauð, en það tók lang-
an tíma að tína af sér spjarirnar. Loks var því
lokið og Helgi kom sjálfur og færði liana í nátt-
kjólinn. Auðsveip lagðist liún fyrir í rúmið sitt og
lét hann hlúa að sér.
„Reyndu nú að sofna,“ hvíslaði hann. „Þú
anna, ef þess gerist þörf, án þess að þurfa að leysa
þau upp eða neyðast til að kasta börnunum í
hendur annarra, sem illa eru færir um að gæta
þeirra. En það er flestum heimilum um megn að
greiða starfsstúlkum fyrir að taka að sér heimili.
Einhleypar mæður með börn þurfa að geta unnið
úti og haft bömin hjá sér á kvöldum. Einmitt
stórbyggingar gætu stuðlað að því að auka frelsi
konunnar og dregið ögn úr þeim heimilisfjötr-
um, sem margar konur óumflýjanlega hneppast í.
Þetta er að vísu ein leið af mörgum. En hún
gæti sennilega á skemmstum tíma, ódýrast og
hagkvæmast leyst húsnæðisvandræði margra.
Kjörorð kvenna hlýtur því að vera: Mannsæm-
andi íbúðir handa öllum, fleiri verkamannabú-
staðir, hagkvæm byggingarlán til langs tíma
handa þeim, sem fé eða vinnu geta lagt fram til
byggingu eigin íbúða eða húsa. Ríki, bæir eða
byggingarfélög hefjist hið fyrsta handa um stór-
byggingar á íbúðarhúsum til leigu gegn hóflegu
gjaldi fyrir þá, sem ekki geta með sæmilegu móti
eigna eigin íbúðir. Innrétting slíkra húsa verði
hagað svo sem bezt má verða og skipulagningu
allri í því sambandi, sem tryggi rétt og frelsi kon-
unnar sem mest.
Heimilin eru fyrst og fremst vettvangur kon-
unnar, þar er hennar aðalstarf. Þess vegna skiptir
það hana miklu, að þau séu sniðin sem bezt við
hennar hæfi, séu björt og hlý, veiti börnunum
ótal yndisstundir, séu griðastaður þreyttum og
lúnum. Konurnar sjálfar rnega ekki láta sitt eftir
liggja að allir íslendingar eignist góðar íbúðir.
Þær eiga að taka forustuna um þau mál í sínar
hendur.
34
19. JÚNí