19. júní - 19.06.1952, Side 50

þeirra. Áður hafði það alltaf komið í hlut Ólafar
að sýna þolinmæði og unrhyggju.
Nokkru seinna klæddi Ólöf sig að vanda, settist
út við gluggann og hlustaði. Bogga gamla kallaði
í hana í morgunmatinn, en Ólöf sinnti því engu.
Bogga hristi höfuðið. Ólöf var með lélegra
móti í dag, hún fékkst ekki einu sinni fram til
að borða. Hvar ætlaði þetta að lenda? Hvernig
mundi fara fyrir húsmóðurinni, ef svona átti
lengi að ganga? — Æ, engu gat hún um þáð spáð.
Þótt hún vildi spá góðu, þá þýddi það ekkert úr
því það var alveg á móti sannfæringunni. — Að
iiætta að sofa og borða. — Nei, hamingjan hjálpi
lrenni og blessuðu heimilinu lrérna.
Bogga varð að víkja þessunr Irugleiðingum frá
sér, þegar drepið var á eldhúshurðina.
„Kom inn,“ kallaði lrún og lrorfði eftirvænt-
ingarfull fram að hurðinni er opnaðist. Þarna
st('rð ókunn kona nreð snrábarn á handle<><’num.
□O
Aðkomukonan heilsaði og spurði eftir hús-
bændunum.
,,Nú, nú,“ anzaði Bogga gamla. „Hann Helgi
er auðvitað farinn til vinnu og ekki þarf að minn-
ast á hana Ólöfu, srðan þetta kom fyrir. Það má
Guð vita, hvernig það fer, ef nokkur veit það þá.“
Konan smeygði sér inn í eldlrúsið. ,,Má ég að-
eins tylla mér niður?“ sagði hún.
„Jú, víst máttu það. Ekki lrefði hún Ólöf lraft
á nróti því, þó að þú tylltir þér niður hérna lrjá
okkur, ef allt hefði verið sem áður.“
Konan þagði. Hún losaði sjalið utan af barninu
og færði til húfupottlokið. Barnið ókyrrðist, það
kom skeifa á munninn og það fór að háskæla.
„Já, já, ekki vantar hljóðin í krakkanum,"
tautaði Bogga ganrla og skaraði í eldinn. Þessi
öskur minntu hana helzt á þegar Nonni litli
reiddist og enginn vissi hvað að honunr var.
Skerandi sár barnsgrátur barst allt í einu að
eyrum Ólafar, þar sem hún sat við gluggann og
hlustaði. Þessi grátur var hérna í lrennar eigin
húsi. — Hvað var nú að gerast? — Nonni? — Nei,
það gat ekki verið elskan hennar. — Ólöf klökkn-
aði og ætlaði að bresta í grát, en hljóðin í bam-
inu létu lrana ekki í friði. Hún stóð upp af stóln-
um, stirð og sljóleg, reikaði fram að dyrunum,
opnaði hurðina og leit fram f eldhúsið; — Augu
hennar störðu óttafull og spyrjandi.
Bogga leit til hálfs upp frá eldavélinni, án þess
að hirða um að loka henni. — Aðkomukonan
stóð upp og reyndi að sefa barnið.
36
„Ég skal fara út með krakkann," sagði hún af-
sakandi.
,,Út, því þá að fara út með hann?“ sagði Ólöf
og var nú komin alveg fram til þeirra. „Hver á
þetta barn?“
„Fyrirgefið mér,“ sagði konan. „Ég leit nú rétt
hérna inn, á meðan þeir koma ekki, sem ég ætlaði
með inn í sveit. Ég var svo fegin að tylla mér.“
„Já, en lrvað er með þetta barn, kona?“
„Æ, það er nú lítið með hann, angann þann
arna. Móðir lians dó af slysförum fyrir mánuði
síðan, og hjá föðurnum hefur víst engin föður-
skylda vaknað, svo menn viti til.“
„Já og svo,“ sagði Ólöf og stóð á öndinni.
„Ja, og svo var hann sendur hingað, og það er
víst meiningin að koma honunr fyrir einhvers
staðar, þar sem bezt gengur.“
Ólöf rétti fram hendurnar og barnið hætti að
gráta um leið og hún tók það í fangið.
Þetta var grannur og fölleitur drengur, blá-
eygður og stóreygður. — Ólöf lyfti af honum
húfupottlokinu, en brá unr leið svo mikið að
barnið var nærri hrotið úr höndum lrennar. —
Drengnrinn hafði stóra, rauðbláa valbrá á hægra
gagnauganu, — eins og Nonni hafði í draumnunr.
— Augu hennar urðu vot, en nú gat lrún ekki
grátið.
„Það gerir ekkert þó að hárstrýið á honum sé
svona óverulegt," sagði Ólöf.
„Ég skal taka við lronunr,“ sagði konan.
„Þér. — Nei ómögulega. Ef hann á engan að,
gæti hann þurft mín með. En hver á að ráðstafa
honum?“
„Hamr er víst á vegum sveitarfélagsins, þessi
vesalingur, og prestsins held ég líka,“ sagði konan
og dró sig fram í dyrnar.
Bogga gamla leit íbyggin á þessa ókunnu konu.
Blessaður presturinn þeirra hafði verið daglegur
gestur hérna á heimilinu, síðan þessi ósköp skullu
yfir. En Bogga sagði ekki neitt, þó að málbeinið á
henni væri venjulega í engri kyrrstöðu.
Unr kvöldið, þegar Helgi kom heim, svaf Ólöf
hans værum og djúpum svefni, og lrandlegginn
lrafði hún lagt yfir litla rúmið, sem stóð við hlið-
ina á hennar rúmi og þar andaði ótt og títt, lítill
drengur með valbrá á hægra gagnauga.
„Þegar neyðin er stærst, er hjálpin næst,“ hugs-
aði Helgi og angurværu brosi brá fyrir á jrreytu-
legu andliti hans. En nú var hann viss um, að
heimilið þeirra myndi aftur komast á réttan kjöl.
19. JÚNÍ