19. júní - 19.06.1955, Side 58

HUGSAÐ HEIM
Tíofiliiai döKui
Skáldkonan Ólína Jónasdóttir á Sauðárkróki varð sjötug 8.
apríl g.l. Hún cr löngu þjóðkunn af Ijóðunr sínum, einkum lausa-
vísum, cn einnig óvenju ritficr kona og gædd auðugri frásagnar-
gáfu. Árið 1916 gaf bókaútgáfan Norðri út Ég vitja pin œska,
kafla úr endurminningu Ólínu frá bernsku og unglingsárum og
smákvæði og stökur eftir hana. Var bókinni mjög vel tekið og
hlaut einróma lof ritdómara.
Til þcss að gefa lesendum lúaðsins örlítið sýnishorn af kveð-
skap frú Ólínu, birtum vér hér nokkrar stökur .gripnar bessa-
leyfi úr sendibréfi til vinkonu hennar í Rcykjavík.
N ÝR M I N N I S V A R Ð I JÚNÍMORGUNN
Hér eru drengir vel að verki,
— velja staðinn móti sólu; —
þar á að hefja heiðursmerki
Hjálmars gamla skálds frá Bólu.
Sólin rjóða roðar tind,
reifar hljóðan bæinn,
er að bjóða lofts frá lind
landinu góðan daginn.
Seinnipartinn sígur á,
söngur lífsins dvínar.
Aldrei mun ég aftur sjá
æskustöðvar mínar.
Hjá þeim veit ég léttast loft
lífinu breyta í gróða.
Til þín leitar andinn oft,
æskusveitin góða.
I>ó er bót, ég ekki er
upp með rótum skorin;
eg mun njóta yls frá þér,
unz að þrjóta sporin.
Við þig tryggðir fékk ég fest,
fáu búin að gleyma.
I>að sem unni ég allra mest,
eftir skildi ég heima.
*
Lengi minnzt er Hjálmars hreysti,
hann þó gæfu ljæri skarða.
Akralirepp hann eitt sinn reisti
óbrotgjarnan minnisvarða.
Vonum réttir vinarhönd
vori mettur blærinn.
Mókir létt við lága strönd
lygn og sléttur særinn.
Kyrrast þrár og þyngist brá,
þunn á hár og vanga.
Oft var sár og sælufá
sjötíu ára ganga.
v
Oddnýjar eftir að hún varð ekkja en bússtjórnin,
en það var, að hún tók þegar í stað að sækja alla
hreppsfundi og neyta þar kosningarréttar síns, svo
sem búandi ekkju bar, lögum samkvæmt. Var hún
um langt árabil eina kona þar í sveit, er sat slíka
fundi. Eigi lét Oddný undir höfuð leggjast að bera
fram skoðanir sínar á fundum, þá er henni þurfa
Jrótti, enda virtust flestir bændur sveitarinnar
kunna þessu vel, því að mál sitt flutti hún jafnan
af rökfestu og stillingu.
Oddný var kirkjurækin kona og lét sig málefni
kirkjunnar miklu skipta, enda var hún árið 1909
kosin í sóknarnefnd Skinnastaðarkirkju. Þremur
árum síðar var In'in kjörin formaður sóknamefnd-
ar og var Jjað óslitið upp frá því til ársins 1935, er
hún baðst undan kosningu sakir lasleika og aldurs.
Öll þessi ár var Oddný reikningshaldari kirkjunn-
ar og var frumkvöðull að ýmsum framkvæmdum,
er hún svo hafði umsjón með að á kæmust. Má þar
til nefna steinsteypta girðingu um kirkjugarðinn
á tvo vegu. Lögðu safnaðarmenn fram sjálfboða-
vinnu við verk þetta að hennar tilhlutun, svo að
ekki þurfti að hækka sóknargjöld af þessum sök-
um.
Oddný var hagmælt vel, en fór dult með. Skrif-
aði og aldrei niður neitt af því tagi. Þó mun eitt-
hvað af vísum eftir hana lifa í minni manna, eins
og t. d. Jressi vísa, sem gefur allgóða hugmynd um
liiná rólegu íhygli Oddnýjar:
<Jft fylgir vizkunni villa,
víst má finna gott með því illa,
gráthljóm í lofgjörðum lífsins,
Ijósgeisla í helmyrkrum kffsins.
Eltir Jrað að Oddný lét af störfum, dvaldist hrxn
hjá sonum sínum og tengdadóttur að Ærlæk, unz
iiún andaðist í maímánuði 1937, rúmlega áttatíu
og tveggja ára gömul.
44
19. JÚNÍ