19. júní - 19.06.1970, Side 12

Konan á stigapallinum er að því komin að örmagnast.
Þá heyrist þytur í lyftunni. Fulltrúinn sem beðið er eftir
stígur úr henni með óðagoti, smeygir sér fram hjá bið-
röðinni inn í einkaskrifstofu sína og læsir að sér. Það
líður góð stund þar til hann opnar og hleypir þeim
fyrsta inn. Biðröðin þokast nær dyrunum jafnhliða og
þeir fremstu fá afgreiðslu.
Þungaða konan hefur orðið að taka yngra barnið á
handlegginn til að róa það. Andlil hennar er magurt og
guggið en fötin hrein og þokkaleg. Börnin eru í heima-
saumuðum úlpum, sniðnum við vöxt. Þau eru föl og
veikluleg af næringarskorti. - Það voru þau þyngstu
spor, sem hún hafði stigið á ævi sinni, þegar hún neydd-
ist til að sækja um framfærslustyrk.
Um síðuslu mánaðamót hafði hún heðið fulltrúann
um þúsund krónur að auki en fékk aðeins fimm
hundruð. í dag yrði hann að láta meira af hendi rakna,
ef börnin ættu ekki að svelLa. Meðlagið, mæðralaunin og
fjölskyldubæturnar hrökkva ekki til í þessari voðalegu
dýrtíð.
Hún hefur ekki séð unnusta sinn vikum saman, enda
lítil stoð í honum eftir að diann varð atvinnulaus og
lagðist í óreglu. Þau höfðu verið of ung og ekki haft
efni á að gifta sig strax, og svo hafði það dregizt á lang-
inn. Hana hafði alltaf dreymt um að gifta sig í kirkju
og halda brúðkaup eins og annað fólk. Saml sem áður
ber hún ennþá hlýjan hug til unnusta sins. - Skyldi hann
koma í kvöld?
Hún kennir þrýstings að haki sér. Bil hefur myndazt
fyrir framan hana. Hún færir sig innar í skrifstofuna
og hallar sér upp að veggnum. Henni sortnar fyrir aug-
um. Skj álftakippir fara um líkama hennar. — Það hefði
verið dásamlegt að geta varið síðustu vikunum fyrir
fæðinguna á hvíldarheimili. En þá yrði hún að láta
börnin til annarra. Hún verður að þrauka þetla af. Ann-
ars er ekki kostur.
Hún er komin framarlega í biðröðina þegar hún sér
fulllrúann bregða sér yfir til gjaldkerans. Skömmu síðar
er tilkynnt að kassinn sé tómur, og að þeir sem eftir eru
verði að koma aftur á mánudag.
Vonsvikin augu, herpt munnvik, signar axlir. Þurfa-
lingarnir doka við ráðþrcta um stund. En fulltrúarnir
hverfa á brott einn af öðrum. Gjaldkerinn skýtur gler-
rúðunni fyrir afgreiðslugatið.
Meðal þeirra sem ekki fengu úrlausn eru nokkrar ein-
stæðar mæður. Handleggir þeirra eru dofnir af að halda
á börnunum. Þær sleppa þeim úr fanginu og leiða þau
út úr skrifstofunni, sem bráðlega verður lokað. Og þar
fer hið unga ísland - með bogna fólleggi og bleika kinn.
Vilborg Dagbjarlsdóttir:
Úr ljóðaflokknum
„ Kyndilmessu44
ii.
Orð Droltins korn lil mín í stojunni
l>ar sem ég sat yjir kajjibolla.
Mér varð svo bilt við jyrsta veiið
að ég slökkti í sígarettunni.
Vei! sagði Drottinn
þið reisið yndishús í glœpadal
og standið á blíslri af ofáti
en heyrið ekki
hungurvein Biajra.
Vei! Vei! sagði Drottinn
l>ið emjið aj jrygð
svo danssalirnir nólra
meðan jrelsissöngurinn
er kœjður í Kurdistan
og fangelsisveggirnir
bresta undan kvalaslununum
í Grikklandi.
Vei! Vei! Vei! sagði Drottinn
þið hórttr sem veltið ykkur
á hvílubeðjarhœgindunum
meðan þungaðar konur
eru ristar á kviðinn
í Vietnam.
Pá slcrúfaði ég jrá hljóðvarpinu
og poppmcssan yjirgnœjði karlinn.
10
10. J Ú N í