19. júní - 19.06.1970, Qupperneq 20

Kirsten Stallknecht, jormaður Dansk sygepleierád.
Virkur áhugi
ungra Iijúkrunarkvenna
á félagsstarfsemi
Eitt af þeim vandamálum sem stjórnendur svo lil allra
fagfélaga eiga við að stríða er að fá félaga yngri sem
eldri til virkrar þálttöku og sjá svo um að áhugamá!
jafnt yngri sem eldri fái að njóta sín.
Eðlilegt er að þessi vandamál séu stöðugt fyrir hendi
og má líkja þeim við þann vanda er skapast milli kyn-
slóða á ýmsum sviðum utan félagsstarfsemi.
Af grein þessari má sjá, að það eru að verulegu leyli
yngri meðlimir samtaka okkar sem ég mun ræða um, en
lil þess að gela það verður fyrst að líta á aðstöðu lil
framkvæmda eins og hún er í dag og eins og hún áður
var.
I>egar hjúkrunarkvennasamlökin voru fyrst stofnsetl,
hyggðust þau að verulegu leyti á reynslu úr samtökum
verkalýðsins og læknafélögunum. Forgöngu um málið
höfðu framsýnar og dugmiklar hjúkrunarkonur.
Félög okkar eru enn árið 1970 mjög svo mótuð af
stjórnunar- og kennsluhjúkrunarkonum, þótt tala að-
stoðarfólks og nema hækki stöðugt.
Ymsar ástæður liggja til þess.
Í fyrsta lagi eru hjúkrunarkonur frá |>eim degi er þær
hefja nám sitt háðar einslrengingslegu skipulagi þar
sem læknirinn ræður lögum cg lofum. Hjúkrunarkonur
hafa um árabil reynt að koma á sveigjanlegra skipulagi,
en þótt hjúkrunarkonur hafi sýnt bæði kjark og þolgæði
1 Q
lö
er einstrengingsháttur stöðugt ríkjandi og þó í heldur
hóflegri mynd.
Með löggjöf og aðstoð hjúkrunarskóla hefir verið
reynt að koma á frjálsara kennsluformi og meira lýð-
ræði en áður ríkti, en þó situr enn margt í sama fari.
Ungar hjúkrunarkonur neyðasl frá byrjun til þess að
falla inn í kerfi, sem byggt er á aga, dugnaði, reglusemi
og hlédrægni. Allt þetta dregur mjög úr löngun hennar
til að taka afstöðu til mála.
Auk þess verður að taka til greina að hjúkrun er al-
mennt talin kvenmannsverk á Norðurlöndum og svo til
eingöngu konur, sem að hjúkrun starfa. Þetta verður
að takast til alhugunar þegar rætt er um samtakafram-
kvæmdir eða skort á þeim.
Barátta kvenna fyrir auknu frjálsræði og ákvörðun-
arrétti hófst fyrir um það bil 100 árum. Ef þessa er gætt,
er hægara að skynja þann þrótt og framtak, þá þolin-
mæði cg þann baráttuhug, sem hjúkrunarkonur sýndu
með því að taka jjátt í samslarfinu.
Fjölskyldu, vinum, umhverfi og vinnufélögum fannst
ekki eðlilegt að liugsað væri of mikið um launakjör og
ráðningar og fjarveru frá heimili og vinnu, er fylgdi í
kjölfarið.
Jafnvel 1970 erum við enn ekki fullkomlega búin að
komasl af því stigi að hjónahandið sé talið líftrygging
fyrir stóran hóp kvenna, og menntunin er þannig frekar
miðuð við að húa konuna undir að komast hærra í
þjóðfélagsstiganum við hjónabandið.
Þjóðfélags- og fjölskyldubyggingin grundvallast enn
árið 1970 víða á þvi að karlmaðurinn sé hinn virki aðili
á vinnumarkaði og fyrirvinna fjölskyldunnar.
Þessar staðreyndir hafa svo árum skiptir dregið úr
framkvæmdaáhuga ungra hjúkrunarkvenna varðandi fé-
lagsstörf og samtök og áhuginn hefir þá fyrst komið
seinna, þegar á daginn kom að hversdagsieikinn var
ekki eins rómantískur og uppalendur ungra kvenna vilja
vera láta.
Ýmislegt af því, sem hér hefir verið nefnt, er nú til
athugunar. Stöðugt eru fleiri og fleiri stúlkur sem afia
sér menntunar sem J)ær ætla að nota alla ævi. Þær við-
urkenna að auk þess að óska sér að vera eiginkcna og
móðir hafi þær einnig metnað og slarfslöngun á and-
lega sviðinu.
Framhald á bls. 25
19. .) ÚNÍ