19. júní - 19.06.1970, Qupperneq 21

Alþjóðasamband hj úkrunarkvenna segir í stefnuskrá
sinni (Slatement on Nursing Educalion, Nursing Pract-
ice and Service and the Social and Economical Welfare
of Nurses) að hjúkrunarkonan sé ]icgn þess þjóðfélags
sem hún vinnur í og í starfi sinu lekur hún þátt í heil-
brigðismálaþjónustu ýmiskonar. Frá sjónarmiði Norð-
urlandabúa er þessi staðhæfing sem varðar öll lönd,
mjög svo sjálfsögð. I dag er það talið eðlilegt að hjúkr-
unarkcnan sé þjóðfélagsþegn eins og allir aðrir. Skyldur
hennar við þjóðfélagið eru þær sömu og annarra þegna.
En raunverulega eru þetla ný sannindi fyrir okkur. Fyrir
skömmu störfuðu hjúkrunarkonur ekki aðeins heldur
einnig lifðu i lieimi sem var skilinn frá venjulegu lífi,
það er á sjúkrahúsinu. Nú er búið að opna sjúkrahúsið
úl til þjóðfclagsins eða réttara sagl, það er orðinn hluti
þess.
Hér í Finnlandi hafa hjúkrunarkvennasamtökin talið
skyldu sína að ala hjúkrunarkonur upp við þjóðfélags-
lega ábyrgð. Pær tilraunir eru nú teknar að bera árang-
ur. Kyllikki Pohjola sem hefir setið á þingi um 30 ára
skeið, hefir verið brautryðjandi á þessu sviði. I>að er
fyrsl nú á allrasíðustu árum sem hjúkrunarkonur liafa
fetað í fótspor hennar. Fleiri en 100 hjúkrunarkonur
eiga setu í bæjar- og sveitastjórnum, og við þingkosn-
ingar í marz 1970 buðu 25 hjúkrunarkonur sig fram,
4 þeirra vcru kjörnar og tvær þeirra í annað sinn. Það
er athyglisvert að gefa því gaum að þessar hjúkrunar-
konur voru úr 4 mismunandi stjórnmálaflokkum, hæði
hægri- og vinstrisinnuðum.
I starfi sínu her hjúkrunarkonan sem þátttakandi í
samstarfshóp sömu ábyrgð og kennari, verkfræðingur
eða hver annar sérfræðingur í sinni grein.
í grundvallaratriðum tel ég því að hjúkrunarkona
ætti ekki sem slarfsmanneskja að sæta neinni sérábyrgð
gagnvart þjóðfélaginu. Það leiðir af eðli starfs hennar
að henni ber að taka þátt í heilbrigðisþjónustu þjóð-
félagsins, starfsemi hjúkrunarkvenna, menntun hjúkrun-
arkvenna og þróun þjóðfélags- og efnalegrar aðstöðu
stéttarinnar. Hjúkrunarkonan gegnir þýðingarmiklu
starfi, sem hlýtur að hafa áhrif á allt er viðkemur heil-
brigðisþjónustu og hjúkrun, svo og eigin fjölskyldu.
Auk þess stendur í sömu yfirlýsingu Alþjóðasam-
bands hjúkrunarkvenna um ábyrgð þjóðfélagsins:
Þjóðfélaginu ber að sjá svo um að launa- og starfskjör
Toini Nousianen, jor-
maður Suomen
Sairaanhoitajalillo.
Ábyrgð hjúkrunarkvenna í þjóð-
félaginu og ábyrgð þjóðfélagsins
gagnvart hjúkrunarkonum
örvi alla til að ganga að þessu starfi, að hjúkrunarkon-
ur haldist í starfi og að þær sem horfið hafa úr starfi
eigi aflurkvæmt þangað.
Hér er komið að meginatriði. Hjúkrunarkonum hefir
lærzt að þekkja þjóðfélagsábyrgð sina og þjóðfélagið
hefir viðurkennt að sú ábyrgð hvíli á þeim. En þetta
þjóðfélag kærir sig kollótt er það á að taka á sig ábyrgð
gagnvart þessuin hjúkrunarkonum. Það kom í ljós í
Finnlandi árið 1968 að þarna var um alvarleg vanda-
mál að ræða þegar ósamkomulag um kjaramál varð
svo mikið að gripið var til hjúkrunarkvennaverkfalls.
Alvarlegt ósamræmi sýnir sig nú við skipulagningu á
mennlun og möguleikum á vinnu, þar sem reiknað hefir
verið út að árið 1972 verði 2500 atvinnulausar hjúkr-
unarkonur í Finnlandi. Við höfum reyndar einnig
ástæðu til að vera uggandi vegna þeirrar staðreyndar,
að þjóðfélagið hlustar ekki á þá aðila sem hafa fagþekk-
ingu til að bera á sviði hjúkrunarmála, þegar það byggir
upp heilbrigðisþjónustu sína.
En þ ví meir sem hjúkrunarkonur taka þátt i pólitísk-
um umræðum um heilbrigðismál eins og önnur fagfélög,
og því víðtækari og raunhæfari framkvæmdaáætlanir
sem þær geta lagt fram einnig frá þjóðfélagslegu sjón-
armiði, því öruggari getum við verið um það að þjóð-
félagið mun vakna til ábyrgðar gagnvart hjúkrunar-
konum.
19. J Ú N í
19