Sólskin - 01.07.1944, Síða 21

henni gefin festi úr dýrum gimsteinum, og
Hlini bróðir hennar gaf henni gullhring fagr-
an. Henni þótti mjög vænt um þessa dýrgripi
og bar þá á hverjum degi, en á næturnar lét
hún þá í skrín með leynilás, og gat enginn opn-
að það nema hún sjálf.
Dag einn, skömmu eftir afmæli hennar, varð
henni gengið út í garðinn. Hún gekk að feg-
ursta gosbrunninum og horfði á, hvernig vatn-
ið þeyttist í stórum bogum, og það glitraði á
það í sólskininu. Þá varð henni allt í einu litið
út að sterkbyggða hliðinu, sem var á múrnum
í kring um garðinn. Sá hún þá, að þar stóð
Hjörtur, drengurinn, sem hún hafði séð fyrir
sex árum síðan. Hún leit í kring um sig til að
vita, hvort enginn væri nálægt, og gekk svo út
að hliðinu. „Komdu sæll, Hjörtur“, sagði hún
og rétti honum hendina. „Komdu sæl“; svaraði
hann og brosti. „En hvað þú ert orðinn stór.
Þú hefur breytzt svo mikið, síðan ég sá þig
síðast, að ég þekkti þig varla. Manstu, þegar
við hittumst í skóginum?“ „Já, ég man það
vel. Hvers vegna kemurðu aldrei að leika við
mig og skoða leikföngin mín? Að sönnu er ég
hættur að leika mér núna. Það þarf enginn að
vita, þó að þú komir og sjáir kindurnar mín-
19