Sólskin - 01.07.1953, Blaðsíða 16

Skúfur var skemmtilegur félagi. Ég gat haft
honn í vasa mínum, hvert sem ég fór. Þar sat
hann og stakk höfðinu upp úr og leit í kringum
sig. En stundum gat hann legið í vasa mínum
og sofið tímunum saman, ón þess að ég vissi,
að hann vœri þar. Honum þótti svo undur goft
oð skríða undir allt, einkum ef einhverja hlýju
var að fó. Stundum fannst hann í rúmunum
okkar. Þar kúrði hann lengst undir sœnginni.
Oft þaut hann undir jakkann minn og undi sér
þar í hlýjunni af mér. Og þó þótti honum ekki
amalegt að skjótast upp undir buxnaskólm-
arnar ó okkur strókunum!
Einu sinni var kaffiboð heima. Skúfur vakti
þar mikla hrifningu, gestirnir gœldu við hann
og gófu honum alls konar góðgœti. En þetta
endaði með skelfingu. Allt í einu rak ein konan
upp œgilegt óp, stökk í loft upp, œpti og grét.
Það var Skúf að kenna. Hann hafði stokkið
upp undir pilsið hennar!
Enda þótt Skúfur vœri svona gœfur og
skemmtilegur að öllum jafnaði, vorum við
dólítið vör um okkur gagnvart honum. Við
vorum nefnilega ekki laus við að vera hrœdd
við beittu nagtennurnar hans. Einu sinni beit
14