Sólskin - 01.07.1953, Blaðsíða 20

Þegar ég sá hann sitja á afturlöppunum við
rimlana og horfa raunamœddum augum á
vin sinn, fann ég sárt til með honum og opnaði
búrið. Eins og venjulega stökk hann fyrst upp
í lófa minn til þess að gá, hvort ég hefði ekki
eitthvert góðgœti handa honum. Því nœst stökk
hann fimlega upp í tréð til Skottu, sem beið
hans þar.
Þau brugðu strax á leik. Eins og örskot
þutu þau í krákustigum upp og niður trjá-
stofnana. Þegar þau voru komin upp á trjá-
topp eða út á yztu enda trjágreinanna, stukku
þau út í loftið og stýrðu sér með loðna rauða
skottinu sínu og lentu í öðru tré í grenndinni.
Ég held, satt að segja, að þeim hafi þótt lang-
skemmtilegast að stökkva á veikbyggðustu
greinarnar, af því að þœr sveifluðust mest
undan þunga þeirra og juku þannig hraðann
í stökkunum.
Síðan hvarf Skúfur með Skottu sinm inn i
skóginn. Þau byggðu sér bú úr kvistum í stóru
grenitré. Þar œtluðu þau að búa til œviloka,
eignast unga og ala þá upp.
Skúfur kom þó oft heim og heiísaði upp á
okkur, settist í lófa minn og át úr honum og
18