Sólskin - 01.07.1953, Blaðsíða 34

ég eins og vanalega. Hann leit sorgmœddum
augum í kring um sig. „Ekki vœnti ég, að
neitt ykkar sitji á þyrnirunnum?“
„Jú, það geri ég víst“, sagði Bangsímon og
stóð upp. „Jú, mér datt það í hug“.
„Þakka þér fyrir, Bangsímon. Þú œtlar senni-
lega ekki að nota hann neitt meira", sagði
Asninn og tók að borða. „Þeir verða ekki
bragðbetri, þegar setið hefur verið ó þeim“,
sagði Asninn og tuggði þyrnana. „Það er eins
og allur safinn fari úr þeim. Viltu ekki reyna
að hafa það ó bak við eyrað nœst. Það er
svo ógœtt að sýna öðrum svolitla nœrgœtni".
Þegar Jakob var búinn að borða, hvíslaði
hann einhverju að Kaninku, og Kaninka sagði:
„Jó, jó, auðvitað", og svo gengu þau saman
dólítinn spotta upp með lœknum.
„Ég vil nefnilega ekki, að hin heyri það“,
sagði Jakob.
„Nei, auðvitað ekki“, sagði Kaninka og var
mjög hreykin.
„Það er . . . ja, mér datt í hug . . . Heyrðu,
Kaninka, ekki vœnti ég, að þú vitir, hvernig
Norðurpóllinn er?“
32