Sólskin - 01.07.1953, Blaðsíða 43

engin von til þess, að Kjartani batnaði svo á
þessari viku, að hann gœti keppt. En Ragnar
var formaður knattspyrnufélags skólans. Hon-
um bar skylda til þess að róða bót ó þessu,
svo að skólinn gœti haldið heiðri sínum. Síð-
asta ór hafði Austurbœjarskólinn gersigrað
Vesturbœjarskólann þrisvar í röð. Hvernig
skyldi keppnin fara núna? — Og Kjartan ekki
í marki.
Ragnar stundi. Það var aðeins einn, sem
gat skipað sœti Kjartans. Það var Álfur. En
hvað skyldu strókarnir segja um hann? Álfur
— hann, sem hafði verið keppinautur hans
undanfarnar vikur.
Það var annars brögðóttur peyi, þessi Álfur
Bergsson, hugsaði Ragnar. Það var víst orðið
langt síðan hann hafði tekið þótt í œfingum
af nokkurri alvöru. Strax og skólinn var úti ó
daginn, strunzaði Álfur alltaf heim til sín. Og
oftast var hann samferða Erlu . . . stelpu!
Ragnar fyrirleit allar stelpur innilega, eins
og allir ellefu óra drengir gera. Dreng, sem
hafði yndi af því að vera með stelpu, gat
Ragnar ekki tekið með í knattspyrnukeppni.
Nei, það var af og fró. En hvað, sem öðru
41