Sólskin - 01.07.1953, Blaðsíða 8

trlá”, svaraði grœni hnykillinn. „En þó verð-
ið þið að koma niður á gólf til mín."
Og stóri guli hnykillinn, litli rauði hnykillinn
og blói hnykillinn hoppuðu allir upp úr sauma-
körfunni hennar mömmu og niður ó gólf til
grœna hnykilsins. Nú hófst leikurinn.
„Þú ert ’ann“, sagði stóri guli hnykillinn við
grœna hnykilinn. Svo ultu stóri guli hnykillinn,
litli rauði hnykillinn og blói hnykillinn með
feikna hraða um allt gólfið. Og grœni hnyk-
illinn þaut ó eftir þeim. Þeir snarsnérust allir
hraðar og hraðar fram og aftur um gólfið,
undir borð og stóla — stóri guli hnykillinn,
litli rauði hnykillinn og blói hnykillinn ó undan,
en grœni hnykillinn ó eftir. Þeir voru ó ferð
og flugi um alla stofuna. En vesalings litli
rauði hnykillinn þreyttist fyrst. Hann gat ekki
oltið jafnhratt og stóri guli hnykillinn og blói
hnykillinn, og óður en langt um leið nóði grœni
hnykillinn honum og sagði „síðasta”, um leið
og hann flýtti sér í burtu.
Og nú var það litli rauði hnykillinn, sem ótti
að elta hina. Hann valt aftur af stað og brun-
aði ófram ó fullri ferð fram og aftur um gólfið,
undir borð og milli stólfóta. Hnyklarnir voru
6