Sólskin - 01.07.1953, Blaðsíða 15

* ; ‘ • i' • >
upþ í tré og faldi sig þar. Það íeit út fyrir, að
hann skammaðist sín fyrir leiksystkin sín.
Þégar kettlingarnir fengu fisk eða kjöt, gáf-
um við Skúfi möndlur eða hnetur til þess að
naga. Þótt hann vœri lítill, gat hann fljótlega
nágað í gegnum hnotuskurninn með beittu nag-
tönnunum sínum. Að því búnu át hann kjarn-
ann með góðri lyst. Skúfur var íkorni, og íkorn-
ar eru nagdýr, eins og þið vitið, en ekki rándýr
eins og t. d. kettirnir.
Skúfur hœndist ekki síður að okkur en kettl-
ingarnir. Þegar ég kallaði „Skúfur" og hann
átti von á einhverju góðgœti hjá mér, kom
hann skoppandi til mín og hoppaði upp í lófa
minn. Ég gœddi honum á hnetum og alls konar
gómsœtum frœjum. Vínber og reyniber þóttí
honum einnig fjarska góð. En appelsínur og
möndlur þótti honum bezt af öllu. Þegar hann
sá mig koma með slíkt sœlgœti, tísti hann á
sinn sérkennilega hátt: Tjikk — tjúkk — tjokk
— dúkk — dúkk.“ Og ég gat matað hann
eins og hlýðið barn.
Þegar Skúfur eltist, bar það við, að hann
rœndi hreiður smáfugla. En við urðum auð-
vitað að hafa eftirlit með honum.
13