Sólskin - 01.07.1953, Blaðsíða 14

Það kom fljótlega í Ijós, að Skúfur var að
ýmsu leyti mjög ólíkur kettlingunum. Skúfur
ótti t. d. mjög bógt með að lepja mjólk. Stína
litla, systir mín, gat þó kennt honum það smóm
saman. Hún dýfði vísifingri í mjólkina, lét Skúf
sleikja fingurinn, og smám saman dró hún
fingurinn nœr mjólkurskálinni, unz hann var
kominn ofan í mjólkurskálina. Þá loks fór Skúf-
ur að lepja mjólkina á sama hátt og kettling-
arnir.
Áður en litlu kettlingarnir voru farnir að
ganga, kom það oft fyrir, að Skúfur hvarf allt
í einu upp í tré. Hann sveigði fallega loðna
skottið sitt upp að hryggnum og sperrti eyrun
upp í loftið. Svona gat hann setið tímunum
saman og gœgðist við og við niður til fóstru
sinnar. Sara góndi á hann steinhissa yfir þessum
uppátœkjum hans. Svona „kettling" hafði hún
aidrei þekkt áður.
Dag nokkurn veiddi Sara rottu. Hún dró hana
lifandi til kettlinganna sinna. Þeir léku sér að
henni, vesalingnum, glefsuðu í hana, og slepptu
henni og eltu á víxl, eins og rándýr eru vön
að gera. Þegar þetta gerðist, hvarf Skúfur
12