Sólskin - 01.07.1953, Blaðsíða 36

En við fáum aldrei að heyra, hvað honum
fannst, því að allt í einu kvað við óp frá
Kengúrubarninu.
„Datt mér ekki í hug“, sagði Asninn. „AHt
þvottinum að kenna“.
„Kengúrubarnið datt í lœkinn'1, kallaði
Kaninka og kom hlaupandi með Jakob.
„Sjáið þið. Ég syndi“, skríkti Kengúrubarnið
utan úr miðjum lœknum, þegar straumurinn
bar það niður lítinn foss.
„Geturðu bjargað þér, barnið mitt?“ kallaði
Kengúra. Hún var dauðhrœdd.
„Já“, sagði Kengúrubarnið. „Sjáið þið,
hvernig ég syndi“, og um leið tók straumurinn
það og bar það áfram niður lœkinn.
Allir reyndu að hjálpa. Grislingurinn var
glaðvaknaður, hoppaði í sífellu á lœkjarbakk-
anum og kallaði: „O-sei-sei, o-sei-sei“.
Uglan sagði, að í slíkum tilfellum vœri það
mjög mikilsvert atriði að halda höfðinu yfir
vatnsfletinum. Kengúra hoppaði eftir lœkjar-
bakkanum og kallaði: „Ertu viss um, að þú
getir bjargað þér, barnið mitt“, en Kengúru-
barnið svaraði bara: „Sjáðu. Ég kann að
synda. Ég kann að synda“.
34