Sameiningin - 01.11.1889, Síða 7

—135—
inn í hjarta þjóðar vorrar, eins og fáir aðrir. þegar mikil-
menni þjóðar vorrar hafa hnigið í valinn, hvert á eptir
öðru, hefur hann ort sína sorgarsöngva, eins og Davíð,
„ísraels elskulega sálmaskáld" gjörði við fráfall þeirra Sáls
og Jónatans. Og í gegnum þessa söngva. og yfir höfuð
allt, sem hann hefur ort, hefur heit og barnsleg trú breitt
faðminn á móti manni, eins og einhver opinberun frá betra
heimi. Jeg hefði svo feginn viljað fá að njóta þeirrar opin-
berunar, án þess nokkrum skugga slægi á hana. Jeg hefði vilj-
að mega sökkva anda mínum ofan í þessa trúarjátning skálds-
ins, án þess að láta nokkra aðra gagnstæða trúarjátning
frá prestinum trufla hugsanir mínar. Og jeg er viss um,
að margir íslenzkir menn og konur hugsá eins. þess vegna
fellur svo mörgum af þeim, sem eru honum þakklátastir
fyrir skáldskap hans, það sárt, að hann nú, þegar skugg-
arnir eru farnir að lengjast í lífi hans, skuli eins og taka
aptur með annari hendinni það, sem hann hefur gefið með
hinni. þeim finnst hann með þessari framkomu sinni og
með fyrirlitningar-orðum þeim, sem hann að ástæðulausu
velur þeirri kirkjudcild, sem þjóð vor til heyrir, knýja
árar með þeim, sem halda viija með trú fólks vors út á
haf afneitunarinnar og steypa henni þar fyrir borð. Hugs-
un þjóðar vorrar í trúarefnum er nú óneitanlega mjög svo
á reiki. Enda er það engin furða, þar sem hin trúarlega
hugsun hinna andlegu leiðtoga liennar er á öðru eins dæma-
lausu reiki og nú kemur hvað eptir annað fram. þeir,
sem annt er um að þjóð vor haldi áfram að vera kristin
þjóð, ættu þess vegna ekki að leitast við að auka þetta
los, þetta stefnuleysi í trúarefnum, heldur gjöra allt sitt
til að festa sannindi kristindómsins aptur í hjörtuui hennar.
Síra Matthías Jochumsson mundi geta miklu áorkað í ]?á
átt mcð því að halda áfram að yrkja fyrir þjóð sína
en hætta að tala mikið um „frálaua trúar-atriði“. Með því
að yrkja og kveða nú sín fegurstu ljóð, þegar líður und-
ir kvöld og sól er farin að lækka, vinnur hann þjóð sinni
ómetanlegt gagn og sjálfum sjer ódauðlegan heiður. En
með hinu gjörir hann hvorugt og þá er æfikvöldi hans
ekki varið eins vel og skyldi.