Sameiningin - 01.11.1889, Qupperneq 21

—149-
í skilning samtíðarinnar á frelsara vorum í þjónsmyndinni,
til þess þeir, sem hafa skilið hann sem manninn, geti
einnig skilið, að liann var meira en maður. En til þess,
að þessi vitnisburður geti verið lifandi og kveikt líf trú-
arinnar í hjörtunum, þarf sannfæring þess manns, sem
vitnisburðinn flyíur, að vera svo heit og svo einlæg, að
hún sje hið berandi afl lífs hans. Sú trú á frelsarann,
sem hann flytur öðrum, þarf að koma fram livervetna í
líti sjálfs hans. Áldrei síðan í fyrstu kristni hefur veriö
lögð meiri áherzla en nú á breytni þeirra og framkomu í
lítínu, sem flytja öðrum hið írelsandi orð kristindómsins.
Ekki að eins á prjedikunarstólnum, heldur einnig í hinni
daglegu umgengni sinni, þurfa þeir aö koma frarn sem þeir,
er brenna í anda af vandlætingu fyrir málefni meistara
síns. Yið vitnisburði þeirra um frelsarann í kirkjunum snúa
margir bakinu. En við þeim vitnisburði, sem er inni-
falinn í breytni lærisveinsins eptir hinu alfullkomna dæmi
meistarans, snúa menn ekki bakinu, heldur læra ósjálfrátt
að elska þann mann og virða; þeir fara, nauðugir-viljugir,
að grennslast eptir, af hvaða uppsprettulindum andi hans
muni bergja. þess vegna álítum vjer það eitt af lífsspurs-
málum kirkjunnar, að prestastjettin gefi veð fyrir því
með breytni sinni, að orðin á prjedikunarstólnum sje ekki
einhver utan að lærð þula, heldur logandi eldibrandar, hriinir
af altari drottins. Klerkar kirkju vorrar eru bæði komn-
ir í fyrirlitning fyrir þulur sínar í kirkjunum, hvern drott-
ins daginn eptir annan, og fyrir breytni sína hina sex
daga vikunnar utan kirkju. Til þess að geta nokkru á-
orkað í kristilegu tilliti, þarf prestastjettin að rista utan
af sjer þá fyrirlitningar-voð, sem hún nú er vafin í, og
koma fram fyrir fólkið í hinum hvítu klæðum eins Jesú
Krists lærisveins. þess vegna er það eitt af þeim atriðum,
sem söfnuðir vorir hafa ritað með stóru letri á sitt lcirJcju-
lega prógram, að ráða að eins þá íyrir presta og sálusorg-
ara, sem gæta vilja hjarðarinnar trúlega og láta vera sam-
ræmi milli orðanna, sem þeir tala í prjedikunarstólnum, og
lífernis þeirra.
þeir, sem tala raáli hins lifandi kristindóms, þurfa að