Sameiningin - 01.11.1889, Qupperneq 24

■152—
i5 vantrúarmennina hugsa um hin ýmsu brennandi spurs-
mál, sem uppi hafa veriS í tímanum og gefa þá úrlausn,
sem );eim hefur hugkvæmzt. En hún hefur vanrækt sjálf,
að taka þessi spursmál til yfirvegunar og gefa þeim sína
kristilegu úrlausn. Kristindóms boðskapurinn hefur ekki
verið settur í samband viS hinar sterku andans hreifingar,
sem uppi hafa veriS í tímanuin og gagntekiS hafa hugi
manna. Og þaS hefur orSið til þess, aS margir hafa snú-
ið bakinu viS kirkjunni, sem annars mundu hafa veriS
meSal barna hennar. þeim hefur fundizt, hún standa fyrir
utan lífshreifingar samtíSarinnar og engan þátt viljaS taka
í þeim. Henni hefur opt veriS boriS á brýn, aS hún vildi
koma raönnum til, aS blína upp til himins og hirSa ekk-
ert uin störf jarSarinnar. Ef kirkjan vanrækir, aS koma
mönnum í skilning um þýSing kristindómsins fyrir þetta
líf, þá er auSvitaS mikill sannleikur fólginn í þessum á-
kærum. Drottinn lífsins hefur svo til ætlazt, aS kristin-
dómurinn kenndi mönnunum að lifa þetta líf, til þess þeir
gætu öSIazt annaS líf. Allt menningarstarf mannanna er
frá honum; þaS er hann, sem hefur fengiS þeim þaS í hend-
ur. Kristindómurinn á aS kerma þeim að leysa það af hendi
samkvæmt tilgangi drottins. Hin kristilega siðfræSi ætti
aS sýna mönnum fram á skyldur þeirra sem meðlima þess
mannfjelags, er þeir tilheyra. En þaS hefur verið lítið haft
yfir af þeirri siðfræSi í kirkju þjóðar vorrar. þaS er eng-
an veginn nóg, að það sje gjört í jafn-almennum orSatil-
tækjum, og gjört er t. d. í barnalærdómsbók síra Helga
Hálfdánarsonar. Kirkjan þarf aS hugsa um hin miklu
spursmál, sem uppi eru í tímanum, og gefa þeim þá úr-
lausn, er samrýmist anda kristindómsins. Ekkert þeirra á
að vera henni óviðkomandi. Og hún á að kenna börnum
sínum, að leggja fram sinn skerf til úrlausnarinnar frá
sjónarmiði kristindómsins. þessu verður ekki til leiðar kom-
iS meS því litlausa siSferSis-hjali, sem nú er flutt frá prje-
dikunarstólum ættjarSar vorrar. Mjer er sagt, aS viðkvæði
prestanna þar sje þetta, að fóllciS heimti, að talaS sje um
siðferSi og góSa breytni, og svo hlýði þeir þessari beiðni
fólksins og fylli ræður sínar meS eintómum meinlausum