Freyja - 01.12.1902, Qupperneq 15

ÍBl'essuð sö jörðin af blíðvinum íulb
EBci'rn iitiu, takið nú öH þcssi f'-uH'i
Cri’ætiS svo -aldrei þá annmstu mús,
rangrið ei fuglinn. sem hvergi' á sér Irás■;
■öllum ef sýnið þið velvild og vðrn,
verðið þið iángefin iaifðingjabörn.
Hafðu svo, Svafar minn, "niminn og jörð,
•og lieifsaðu vinanna giaðvmru hjörð.
íiólin og gleðin og hatningjan hoil
Sielgi hvern dag ykkar skínandi kolll
jFRÆROEI<l|.

% sumarið var horfið meö sðlaryl og blómin
og sæta skógarihninn eg Míða fuglaróminn,
<en bjart með kaidar kinnar, í garð var Uaustið gengið,
•og gráíU' slieður breiddi & Igarrið og á cngiá.
Af björkum fuku biöðm, því norðangustur nseddi,
•og nakinn skóginn frostið í liéluvoðir klæddi.
ihað kvd-clist fétt og þögult íneð silfurtokka síða,
<og svsefði Öestar jurtir sem vorsias áttu að bíðm
‘Og cins var það hið innra í hugar-heimi minum,
no hryggð sat þar að völdum í frerakufli sínum.
En ánægjan var flúin með ástarsólar ylinn
•og ungu vonarblótnin, —en ti’eginn eftir skilimt.
*0g ljóðasvanir mínir, sem enn þá voru ungir,
ei undu lengur hjá mér, t.il ílugs þó v;eru þungir.
Þeir svifu hljóðir suður til Syrgisdala hciða,
og settust daprir niður við þagnar strauma brciða.