Freyja - 01.12.1902, Síða 32

íJ'Hjög sjaldan íí nábúa tTyrnar hann di;v|>v
V var dnlur í lingsnn, en skoðunin ftfst.
Þeir kváða hann ekki við alþýðu skap
og ærinn það ttfldu á manninum ltfst'.
Að hann átti’ ei aamleið við hugmyndir jrær
og húsgtfngu flcipur, sem daglengis gekk.
Og það, að hanri eitt sinn var afitfgufær,
varð einmitt til þess að ann hatnrsmenn fékk.
Hann hafði þá ste.fnu sér marksett og mið,
sem mannúðin Skvað og drengslcapur hans.
Ei alþýðuvenjan með eldgamalt snið,
nö okraraskapur hjá pröngurnm Iands
með dalinn í lófa og loforðaskrum,
gat. lagt við hann tcyming, nfe komið á stað.
Því tálbrögð og hræsninnar flaður og fum
liann fyrirleit jafnt og hann hataði það.

Og ofstór í vasa livers embættisgikks,
og ofvaxinn hendi hvers metorðasnáps,
cg þungur á sveiflu hvers hagsmunahnykks
og handfcstu-brtfgðunum varmcnnskutáps,
hann var. — En hann lærði’ aldrei tízkunnar ttfk —
Hann talaði öhlífðarlega, en satt,
þá sjaldan hann mælti, og svtfrin 3ín sptfk
við saipfelldar hugsanir ramlega batt.
En seig er hún þrákelkni þumbaraiýðs,
og þauEæt er tffund á rógburðarjálk,
og blóðugt er tannafar bítandi níðs,
og brestfelld er dyggðin og tryggðin lijá skálk.
Þeir gjtfrðu’ ’onum tfrðugt og atvinnuspell
með illgirnis rögi, — en livað var að sök?
Um það, meðal annars, þar fordómur féll,
hann íýsti ekki við þj að lmfa ncin mökt