Freyja - 01.12.1902, Qupperneq 46

Jví inní var íiú orðið svo þröng't ura hana. Ilún þoTdf cricki TielcTur mcð-
aumkun þeirra, sem sugðu henni föðurmissinn svo blátt áfrftní, cn hefðin
nú viljað gefá aleigu sina, til að hafa ekki giört það á þcnna iiátt. Helga
sá það líka, og þó hún væri barn að aldri vorkenndi hún því, mitt í,
sinni eigin djúpu sorg. hví þcssi nýdáni faðir hafði einnig verið henni
móðir, að svo mikfn Teyti sem karlmaður getur gengið þarni í móður-
stað. Öelga þckkti heldur ekki aðra áct en foður síns, og því elskaðl
hún liann tvöfallt.
Pólkið reyndi að iiugga hana, en það var svo erlitt, af því hún-
sagði ekkert og grét ekki heldnr. Henni dátt ekki í hug að gráta, af'
því hún gat það ekki. — Því lét fólkið þannig. — Það vifcli endilega.
láta hana vera þar um nóttina eoa þá fylgja henni heim, en Ilelga vildi
það ekki, hana langaði svo til að vera eina og svo fór hún þá af stað
einsömul í hálfrökkrinn og hvítunhi yfir fjallið, og þessi ganga hafði á-
hrif á alla æfi hennar.
Alclrei gat hún grátið alla leiðina af. Sorgin og myrkrið grúfði
þungt og þvingandi yfir sál barnsins og stimplaði hana sorgarinnar
marki. Hví skyldi hún æðrást 1 Hvers hafði hún að vænta'f Jólagjöfin
hennar var sorg, sem dauðinn færði henni. Jófaljósin snerust upp í
myrkur. Allstáðar vár cTimmt. PramuncTan óendanleg vonleysisauðn-
Hverniggat ‘núri söð fólkið neima og þolað méðaumkun þess 1 Hún geklc
bægt, óvcnjulega hægt. Hún vissi ekki, eða hugsaði ekkert um hvert
hún fór. Af vána fór hún hina margförnu leið, þar til hún kom á vest-
ari fjallsbrúnina. Þá vár svo myrkt að hún sá varla einstigið. Osjálf-
rátt fann liún það, og ósjálfrátt komst hflh heim, og þá mætti hún tveim
karlmörinum á hlaðinu ferðbúnum að leita hennar.
Pólkið frétti Iát J. á Tindum af manni, sem lcom rðtt eftir að Ilelga
var farjn um daginn. Það var lirætt um ao hún kynni að fiétta það á
bærium sem bún var send til, og þir eð bún var venju fremur lengi,
óttaðist það um hana og sendi því af stað að leita hennar. Ef hún liefði
ekki frétt það, átti að búa svo um að hún frétti það ekki á jólanóttina.
Þegar Helgá kom heim, var bCiö að kveikja á öllum jólaljósunum.
Kerti með logandi ijósi voru í hverjum krók og kima. Allstaðar var
bjart og jólabragur á öllu, en þó var eins og eitthvert ský grúfði yfir
oíium. Þegar hún kom inn, litu allir við og horíðci á hana. Hefir hún
frétt það ? hugsaði fólkið. Hefir það frött það? hugsaði Helga. Og
liefði það ekki frött það, ætlaði hún ekki að segja neinum frá því. Hví
skyldi sorg hennar skyggja á ánnara gleði. Nei, hún ásetti sör að segja
ekkert, láta seni okkert væri. Hún kveið líka svo fyrir því, að fólkið
færi allt að þyrpast utan um sig og vorlcenna sér. Nei, það var þús-
und sinnum bctra að bera liaím sinn í hljóði, —eiga ein sorg sina á-
samt endurminuingunni um hið eina, sem hún hafði elskað um dagana,