Freyja - 01.12.1902, Síða 48

f>ú mannst þetta viðkvænra, vongíaða barn',
five vel bana saldoysið kiæddf.
Sem eldneisti kveiktur við kærleíkans arni
Sún kfakann úr sál þinni brædcfi.
Hún elskaði bfómin í iðgrænni Iauty
Iiún elsknðí voiTilýja bíæinn,
ftún elskaði lífið og akælu naut,
liún elskaði ijósíð og daginn.
Og hjarta' Iíennar átti’’ ekkir einn eínasta blett',.
sem eitraður brotum og syndum
var dauður — því sðng Iiún svo Ijúft og svo létt
ttm líflð í himneskum myndum.
0g þá gat hún öllmn af alliuga treyst
og ei voru göturnar hálar,
því einlægnin Iiafði sttr liásæti reist
I helgidóm ósjiilltrar sálar.
Hún þroskaðist. — Tíminn hann leíkur þá list,
Sem lætur ei s&rhverjum smiði,
að taka hvern grænan og grannvaxinn kvíst
og gjöra’ hann að laufguðum viði.
Því meira sem blaðskrúði björkin er klædd,
því breiðar sem lim hennar spretta,
því sterkari þróttöflin þrautsegju gædd
hún þarf ef hún á ekki’ að detta.
hað haustaði. — Stormurinn helstaíi reít
í hríðinni’ á gödduðum fönnum,
og snæbrýndur vetur á vörina beit
og válega gnísti þar tönnum.