Freyja - 01.12.1902, Síða 52

en skrifa stntta blaðagrein í rími.
Ég sannað get það, g<)ða, alla vega
cn gleggst með því að rita ,,liverskynsloga“.
Þó cinhver hafl meira sa'gt nrn mig
það meinlaust er, og ekkert við því liggur.
Qg’ maðnr brostr hýrt, og llnegir sig
— en hugsar sitt — og viljugt loflð þiggur.
Og þú fær bráðnm biðla , og iíkt að rcyna
— sem betur fer — og skiiur hvað ög meina.
Þú reiðist ldksinfe — ffktég't væri það —
að iíta’ ei ndkkra hemling tim þig gerða.
Þú ert víst mðcyg, mVi'khÉefð ? éða h'vað ?
Mig minnir lielzt þú ættir svo að verða.
Um mig er sagt ög mcinist við híð bjarta,
sé myrkrabarn og elski helzt hið svarta.
Kg óska þör svö — þú riiunt skílja mig —
cg þekki’ ei nokktið öílu girnilégra,
að éitthvért skflldið ák'rifl bdk um þig —
mcð skfliclum tcl ég alla’ er sannleik fegra —,
úr augum þínum æflsögu fái,
og æflntýr í Iokkum þfnum sjfli.
— En, ég hef gleýnit að leggja ofninn í,
svo yfir borðið hangi nærri freðinn.
.Jfl, lengi'béiðstu, Ijúfa, eftir því,
en loksins er þó vísan um þig kveðin.
Og þarna dró ég ýsu öli’ í stölinn !
Adieu — franskt — og leiktu þér um jólin.
Stephan G. Stephaxsson.