Freyja - 01.12.1902, Blaðsíða 57

’húmið krefst ei sitja’ að völdum
'hii'ta vefst um bæinn lágan
•og blikar efst á skýjatjeldum.
Tunglið.
Kvikair már um loft s'ér leikur
— ’lagarbárur spegla’ hans andlit
þegi Trár en þögull, bleikur
sem þúsund ára gamalt liandrit.
A sigíingn.
Sjóinn skoðar sævargoð
sveiptan voða drungum
“ færist gnoð með fulla voð
fram á boðum jrangum.
t Eftir byj,
Sólin skreytir vön og vog
veður breytist óðum
friður veitist foklu og
fuglai’ beita hljóðum.
Motlœtl,
Engin huggun á efer stað
{ eg er að guggna af pínum
svartur skuggi sækir að
sálarglugga mínum.
1 Vetrarkomu.
Rómar drafnar ríðá’ í hlað
( rís og dafnar sjórinn
■eins og lirafnar hræjum að
, hingað safnast snjórinn.
G , J . G.
t