Lífið - 01.09.1936, Blaðsíða 4

162
LÍFIÐ
vondum solli, er árunum fjölgar. Foreldrarnir reyna
að vera fyrirmyndir og þjónustufólkið virðist heið-
arlegt, enda valið í stöðuna með það, jafnframt
öðru, fyrir augum, að fremja ekkert ljótt og sið-
spillandi í nærveru barnsins. 6 ára er það svo lát-
ið ganga á barnaskóla. — Hér er dæmi af upp-
eldi eins og það er skárst.
Þá ber að nefna eftirlætisbarnið. Saga þeirrar
hörmungar skal rakin í örfáum orðum. Strax ný-
fætt er það haft að leikfangi. Er það stálpast verð-
ur meira gaman að því. Það fer að hafa hönd á
öllu. Það verður vammafult, óþekt, eigingjarnt og
heimtufrekt. Þjónustufólkið verður að láta undan
því. Og loks stjórnar slíkt barn öllu heimilinu-
Einnig þetta barn er sent í skóla, þegar aldur þess
leyfir.
Loks skal skýrt frá barninu, sem fæðist í eymdr
í lélegum, óhollum húsakynnum. Alt umhverfið er
ljótt og óvistlegt. Hjónin eru sjaldan heima. Barn-
ið hjarir. Meðferðin er bágborin. Þegar það kemst
á legg, verður gatan aðalverustaður þess. Heima
sefur það á nóttunni. En næturnar eru ekki ætíð
værðartími. Faðirinn kemur drukkinn heim. Hann
hefir alt á homum sér. Hjónin atyrða hvort ann-
að, og oft lendir í handalögmáli. Barnið lærir ilt
orðbragð bæði heima og heiman. Alstaðar sér það
ilt eftirdæmi. Þetta barn bætist líka við hópinn 1
skólanum, þegar skyldan býður.
Svona einstaklinga fá kennararnir í skólana. Og
mitt á milli þessara þriggja einstaklinga eru fjöl-
margir. Einstaklingamir eru því harla mismun-