Lífið - 01.09.1936, Blaðsíða 26

184
LÍFIÐ
ir vandgæf og vanhirt börn. Eg segi nei! Það eru
vandræðadrengirnir — ofurefli vankunnandi for-
eldra — sem verða að drykkjumönnum fyrst og
fremst. „Kenn þeim unga þann veg sem hann á að
ganga og þegar hann eldist, mun hann eigi af
honum beygja“, var sannreynd, löngu áður en
biblían varð til, sem þessi orð eru tilfærð úr, og
mun svo ávalt fara.
Annars hygg eg, að meginhluti uppeldisfræðinga
samtíðarinnar hallist frekar að þeirri skoðun, að
hópuppeldi, þ. e. að börnin alist upp mörg saman,
sé æskilegt, því með þeim hætti öðlist bamið fé-
lagslegt víðsýni og alhliða þroska.
Dr. Matthias Jónasson hefir komist að orði eitt-
hvað á þá leið, að hvergi geti barn öðlast jafn-
traust grundvallarskilyrði hamingju og nytsemi,
eins og undir forsjá góðrar móður. Bæði skortir
vanalega þekkingu til þess, að svona ,,forsjá“
reynist haldgóð og svo er hins að gæta, að það er
ýmislegt líffræðilegt og sálfræðilegt snertandi
þetta, sem enn er ekki nægilega rannsakað. Stað-
reyndir þekki eg, þar sem fóstrur hafa tvímæla-
laust auðsýnt tökubörnum eins innilegan og einlæg-
an kærleika, eins og börnin væru þeirra skilgetin
afkvæmi; ennfremur ógiftar konur, sem hafa helg-
að líf sitt því háleitasta hlutverki, sem til er ■—
vernd og uppfræðslu einmana barna, til þess að
geta á þann hátt látið móðurtilfinninguna fá fram-
rás og fullnægt þeirri sterku þrá, sem hverri heil-
brigðri konu er áskapað. Það er engin tilviljun, að
þessar konur, sem ekki hafa þó verið skilgetnar