Lífið - 01.09.1936, Blaðsíða 58

216
LÍFIÐ
V.
Mál mæðranna.
Til er æfintýri, sem gengið hefir í svipaði'i mynd
með mörgum þjóðum. Tvær ungar stúlkur kom-
ast hver eftir aðra niður til undirheima og ganga
þar í þjónustu gamallar konu. Þær reynast mjög
misjafnlega í vistinni, enda er að því skapi mis-
jafnt skipt með þeim kaupinu.Annari verður úr því
áskapað, að við hverja setningu, sem hún mælir,
hrýtur henni af vörum ógeðsleg padda. En hinni
veitir gamla konan þá ástgjöf, að ilmandi rósir
hrynja af vörum hennar, þegar hún mælir. Ekki er
mikill vafi á, hver athugun er fólgin að baki þess-
ari sögu. Hér er lyft upp í ýkjuheim æfintýranna
þeim óskaplega mun, sem á því er, að heyra fag-
urt og vandað málfar og hljómgóða rödd, eða
skræka rödd eða hrjúfa, ásamt brengluðu
máli og óhreinu. „Talaðu svo eg geti séð þig“, er
haft eftir fornum spekingi. Málrómur og málfar
getur verið eins drjúgt í skiftum og útlit. Og er
mikil furða, að ungar konur, sem hugsa þó margt
um útlit sitt og allan þokka, skuli ekki gefa þessu
enn meira gaum. Það þykir kurteisi að tala vel er-
lend mál. En hitt er þó miklu meiri kurteisi að
tala smekklega sína eigin tungu. Þetta má vel
mæla sérstaklega til kvenna fyrir þá sök, að þær
munu margar ófúsari að leggja rækt við mál sitt
en karlmenn. Er það þó ekki af því, að þær þurfí
minna á tungunni að halda, enda er hún víðast við
þær kend. Þær leggja undirstöðuna að máli barn-
anna, og það er mikil ábyrgð. Sú m ó ð i r , sem