Sameiningin - 01.03.1953, Blaðsíða 25

Sameiningin
23
Hugleiðing
„Alt rnegna ég fyrir hjálp hans, sem mig styrkan gjörir.“
Fil. 4:13.
Eitt af því sem okkur mönnunum hættir við svo rauna-
lega oft, er að láta hugfallast, og gefast upp í starfi og stríði
hins daglega lífs, og þá einnig í guðræknis iðkunum okkar
og bænarlífi. Þær stundir koma, að okkur finnst við vera
„að syngja okkar síðasta lag, og sálar okkar brunnar vera
að þorna.“ Sjálfsagt er það mikið undir upplagi manna
komið, hversu oft þeir fá svo dapurlegar heimsóknir, og
hvernig þeir bregðast við 'þeim. Sumir fyllast gremju, beisk-
yrðum og ómildum dómum. Aðrir, og það eru venjulega þeir
sem finna sárar til, bera harma sína í hljóði. Líklega eru þeir
miklu fleiri en okkur grunar almennt, sem eiga í stríði við
sjálfa sig á þessum vettvangi, og það jafnvel á meðal þeirra,
sem við teljum eftirlætisbörn tilverunnar. Þess vegna ætt-
um við aldrei að öfunda aðra, eða telja okkur trú um að
annara manna kjör séu ævinlega betri en okkar eigin. Ann-
ars skyldi maður nú ætla, að sá sem situr í háu sæti,
krýndur frægð og valdi, þurfi aldrei að leyfa aðsókn dapur-
legra hugsana:
„Enginn skilur hjartað, nær hauður byrgði rúm,
hátta sá ég Gylfa í konunglegt rúm.
Með hryggðarsvip hann mændi auða sali á.
Af augum hnigu társtraumar, hver skyldi þá?
Maður skyldi ætla, að stórríkur maður, sem getur veitt
sér alla hluti, þyrfti ekki að vera áhyggjufullur:
„Enginn skilur hjartað, því auðugan hal
áðan sá ég reika í gullkrýndum sal.
Féllu tár af augum á fépyngju títt.
Fölan svip og harmþrunginn — Hver getur þýtt?“
Maður skyldi ætla, að engin hryggð næði til móðurinnar,
sem ung og blíð leikur við barnahópinn sinn:
„Enginn skilur hjartað, því yngsta soninn sinn
hún áðan lagði í vöggu, með rósrauða kinn.
Hún andvarpaði sáran, og Alvald hjálpar bað.
Af augunum hrundu tárin, hver skyldi það?“