Sameiningin - 01.10.1961, Blaðsíða 11

Sameiningin
9
svalað hefur þorsta kynslóðanna frá Hans dögum allt til
vorra. Ef þú nemur staðar og hugsar um þessa lind og það
fljót eilífs lífs, sem hefur runnið frá henni í gegn um öll
lönd og aldir síðan frá upphafi, þá má vera að þig hrylli
við, er þér verður hugsað til allra þeirra óþörfu efna, sem
hefur verið fleygt í þetta vatnsfall, hvernig það hefur verið
litað, snúið og þvælt, þar sem það kvíslaðist í gegn um eyði-
mörku mannlegrar hugsunar, þar til varla var hægt að
þekkja það aftur sem hið sama og það var í upphafi. Það
er reyndar sorglegt að virða fyrir sér hvað „æði guðfræð-
inganna“ hefur gert við Kirkju Jesú Krists. Ekki er hægt
annað en að furða sig á hvort Drottinn myndi þekkja kirkju
sína aftur sem þá sömu, ef Hann kæmi aftur til jarðarinnar,
með öllum deildum hennar og undirdeildum, öllum hennar
klækjum og tækjum, já, hvort Honum fyndist hún vera
sú sama og hreyfingin, sem Hann stofnaði forðum við strend-
ur Galileuvatns.
Ég vona, að ekki þyki of mikið sagt er ég segi, að vér
berum þá von í brjósti, að Hann myndi viðurkenna lútersku
kirkjuna sem hluta af hinni trúföstu kirkju sinni.
Þegar öllu er á botninn hvolft, þá var kirkja vor í upphafi
ávöxtur tilraunar til að snúa við til hinnar tæru og lát-
lausu uppsprettu fagnaðarerindis Jesú Krists. Guðfræði vor
inniheldur ekkert nýjabrumslegt eða æsandi. Hún er, eins
og vér vitum, grundvölluð rækilega á Nýja testamentinu
og þeirri kenningu, að maðurinn sé samkvæmt eðli sínu
syndugur og í stöðugri þörf fyrir fyrirgefandi náð Guðs.
Eftir tvær heimsstyrjaldir, og að því er virðist almennt
siðferðislegt hrun, þá er ekki nauðsyn frekari röksemda-
færslu til stuðnings þeirrar staðhæfingar, að syndin er stöð-
ugur fylgifiskur vor, og að kenningar Nýja testamentisins
um frelsun fyrir trú á Krist er eina svarið við trúarlegri
óvissu nútímans.
En fagnaðarerindið, sem prédikað var í Galileu forðum
daga, var ætlað ÖLLUM þjóðum. Það er tiltölulega nýlega,
sem lúterska kirkjan hefur komið auga á þetta alheims-
gildi fagnaðarerindisins. í þrjú hundruð ár, eða lengur, hafa
flestar lúterskar kirkjur á þessu meginlandi verið einkennd-