Sameiningin - 01.10.1961, Síða 12

10
Sameiningin
ar af evrópiskum uppruna sínum. Þar hafa verið Þjóðverjar,
Svíar, Norðmenn, Danir, Slavar, Finnar, Eistlendingar og
íslendingar. Hin lútersku kirkjufélög hafa verið reist með
þjóðernislegt bakhjarl. Trúboð þeirra beindist aðeins inn
að þessum ýmsu hópum, að það beindist út til fólks af öðr-
um þjóðernum, var svo til óheyrt. Það var heldur ekki við
því að búast. Guðsþjónustur og prédikanir í mörgum af
þessum þjóðernislegu kirkjufélögum voru fluttar á tungum
þessara þjóða. Norskur prestur af gamla skólanum gat til
dæmis ekki byggt á samvinnu við Þjóðverja í sínum söfn-
uði, og öfugt, vegna þessarar hindrunar, sem tungumálið
skapaði. Prestur nokkur af gamla skólanum var hvattur til
að koma á stað herferð til öflunar nýrra meðlima, en hann
mótmælti því með þeim rökum, að þar væru engir Svíar,
sem ekki tilheyrðu kirkju. Norskur prestur í einu af Norður-
ríkjunum skýrði safnaðarnefnd sinni frá því að nýaflok-
inni heimsóknarferð til eflingar trúboðs: „Vér höfum á
þessu svæði sextíu og sjö kristna menn og einn íslending!“
En allt hefur þetta breytzt, eða er að breytast. Lúterskir
leiðtogar hafa komizt að raun um, að kirkja vor getur ekki
verið trúboði Frelsarans, ef hún heldur áfram að starfa
eingöngu meðal afkomenda hinna fyrstu landnema frá
Evrópu. Landnemarnir unnu þrekvirki, en störf þeirra voru
takmörkuð af þeim aðstæðum, sem þeir bjuggu við.
Og breyttar aðstæður krefjast breyttra starfshátta, og það
er einmitt það, sem hefur gerzt. Ný heimatrúboðsalda hefur
risið upp innan kirkju vorrar, ásamt auknum skilningi á
því, að fagnaðarerindið er alheimslegt í eðli sínu, ætlað
öllum þjóðum.
Eftir að lúterska kirkjan varð sann-evangelisk og al-
þjóðleg í anda, hefur fólk innan raða hennar staðið agndofa
yfir þeim árangri, sem starf þeirra hefur borið meðal þeirra,
sem staðið hafa utan allrar kirkju. Vér erum furðu lostnir
yfir vorri eigin dirfsku eftir aldarlanga skandinavíska feimni
og þýzkt afskiptaleysi. Þar til fyrir skömmu var lútersku
fólki í Norður Ameríku skipt niður í sextán afmarkaða hópa.
Þessi skipting var augsýnilega ekki eingöngu þjóðernisleg,
heldur var einnig um að ræða raunverulegan og ímyndaðan