Sameiningin - 01.05.1924, Blaðsíða 11

137
Frá öndveröri ómuna tið
í einveru Jiinzta fest bluncl. —
—-Um óþektan aldanna flótta
þar einvaldir ríktu þeir dauSu.
Þannig skalt þú einnig hvílast, —
í þögula einveru hverfa,
Úr vinahóp lifandi vina ; —
þótt veiti þér nábjargir enginn,
Né bautastein þráttandi byggi
bræður, hvaö sakar það dáinn ?
Og alt, sem hér andardrátt þáði,
örlögum þínum skal lúta. —
Þótt hverfir þú heiminum sýnum,
hlægja mun léttúð sem áður ;
En hygnir við áhyggjur etja,
sem aldrei þeim dauðinn hér nái ;
Þótt eygi menn eyktamörk dauða,
eltir hver töframynd sína. —
En jafnvel þeir fögnuð sinn firrast,
fjárplóg og atvinnu láta,
Og reiða sér rekkju hjá þér, ■—
því röm er taug feigðar i heimí.
Sem líkfylgja líðandi alda
er leiðangur mannanna sona :
Æskan, við uppsprettu lífsins, —
Áranna þroski og styrkur,
Ástfögur mevja, sem móðir,
nrállaust og nýalið barnið,
Öldungur, aldar sem stríð,
við örlögin hærugrár þreytti, —
Til feðranna safnast þeir senn
og sambýlismenn þínir verða.
— Af öðrum þeim leiðangri er lokið, —
þei’r líka til feðranna safnast.. —-
Lif þannig, maður, er loks
þér líka’ er birt stefnan að fylgja
Ejölmennri farþegjasveit,
er flytur til hillinga landsins,
— Þar fullkomið jafnrétti finst
i friðsælu heimsveldi dauða—,
Að náttstað þinn nálgist þú eigi,