Sameiningin - 01.05.1924, Qupperneq 23

149
sem þeir höföu ekki aöhylst, en látið þó hlutlausan þMatt. 21, 23-27).
Síöan sagöi hann þeim þrjár dæmisögur til aö Ieiða þeim fyrir
sjónir, hve mjög þeim væri áfátt andlega. Fyrsta líkingin, um syn-
ina tvo, átti að >sýna mönnum þessum', að þeim væri brýn þörf á
iðrun og yfirbót ("Matt. 21, 28-32ý. Hinar .sögurnar, um víngarðs-
mennina og um brúðkaupið, sýna ótrúmensku Gyðinga, vanþakklæti,
og lítilsvirðing á gæzku Guðs þMatt. 21; 32—22, 14). Dæmisögur
þessar eiga að vera okkur til áminningar líka, og viðvörunar.
Nú komum við að lexíu-textanum. Farisear, strangasti kirkju-
flokkur Gyðinga, sem ömuðust við öllu útlendu, og Heródesarmenn,
sem lítið hirtu um gyðinglega hluti, komu sér saman um, að leggja
þrætuspurning eina fyrir Jesúrn; ekki i einlægni, heldur til að veiða
hann í orði. Var leyfilegt, spurðu þeir, að gjakla rómverska keis-
aranum skatt? Strangir Gyðingar töldu það óhæfu, að lýður
Drottins væri háður heiðnu valdi útlendu. Ef nú Jesús svaraði
spurningunni, játandi, þá ætluðu þeir sjálfsagt að rægja hann við
fólkið; segja, að hann gjörði sig ánægðan með niðurlæging þjóðar-
innar, og væri því engin frelsishetja, enginn Messías. En ef hann
neitaði, þá gátu þeir kallað hann uppreistarmann, og kært hann fyrir
landstjóranum rómverska.
Tesús vissi vel um illgirnina, sem undir þessu bjó. Hann bað
þá að sýna sér skattpeninginn, sem auðvitað var rómverskur, og
mótaður mynd og nafni keisarans. Með því að hafa slíkan pening
að. löglegum gjaldeyri, þá voru Gyðingar auðvitað sjálf-játaðir
þegnar veldisins rómverska i borgaralegum efnum. En í trúarefn-
um gátu þeir að sjálfsögðtt verið háðir Guði einum, eftir sem áður;
sá sannleikur er ógleymanlega tekinn fram í svari Jesú. ^Sjá minn-
istextann). Athugum nú það helzta, sem í þeim orðum liggur:
aj Skattpeningurinn bar mynd keisarans. Hann var áþreif-
anlegur vottur um rómversk yfirráð, rómverska stjórnarskipun, rík-
isvernd og löggæzlu. ‘Þessa nutu Gyðingar. Hví þá að mælast
undan skattgjaldinu ? Það er ókristilegt og ómannlegt að þiggja
hlunnindi lands og þjóðar, en hafna skyldunum. b) Guð vill, að
við höfum lög og stjórn og sýnum hvorutveggja lotning og hlýðni.
Sá, sem er illur þegn í landi sínu, hann er mótsnúinn vilja Drottins
jRóm. 13, 1-í; 1. Tím. 2, 1-3; 1. Pét. 2, 13-17). c) En riki Guðs og
Krists er ekki af þessum heimi (]oh. 18, 36). Guð heimtar það ekki
af okkur, að við lifum undir einhverri sérstakri stjórnarskipun. í
þeim efnum er okkur heimilt að gæta þess, að fara eftir; eigin viti
og reynslu. Að eins eigum við að gæta þess, að vera góðir borg-
arar. d!j En fyrst ríkið guðlega er ekki jarðneskt, þá flýtur það
af sjálfu sér, að við höfum ekki fullnægt öllu réttlæti; íþó önnur
þegnskylda sé vel af hendi leyst. Það er illa farið, þegar menn
vilja gjalda keisaranum alt, en Guði ekkert. ej Við höfum pening
með Guðs mynd á : það er sálin (1. Mós. 1, 27). Þá mynt eigum við