Sameiningin - 01.10.1925, Blaðsíða 19

273
þýSinguna. Hér er dæmi: Konan mín var einu sinni viö morgun-
bænir, þegar svertingja-prestur flutti mjög lærSa ræSu um bjarn-
dýrið í Opinberunarbókinni. “BræSur góöir,” sagði hann, “ekki
veit eg, hvort þessi arkitos er stór skepna eSa lítil; ekki veit eg,
hvort hann hafði ull á 'Skrokknum, eSa loönu, eSa hárlubba; ekki
veit eg hvort hann haföi langa rófu eSa stutta, eða var rófulaus;
ekki veit eg, hvort hann var tentur eSa tannlaus, eSa hvort hann
hafSi klær; en þaS er ekkert varhugavert viS hann, því aS hann er
í bibiíunni.” Hugmyndin komst ekki til skila.
Þá er orö fyrir “heimili,” þaS er mjög óákveSiS á þeira máli.
Spyrjir þú eftir einhverjum manni, þá svara þeir ef til vill: “Hon-
góde kaja”, sem eiginlega þýSir: Hann er kominn í “tilhvarfiS”
sitt, staSinn, sem hann alt af hverfur til. Þar er ekkert orS, sem
merkir “heimili”; þetta er eina orStækiS; i þyi felst engin hugmynd
bústaS menskrar veru, eSa um fjölskyldulíf, eöa friS og ánægju.
Oröiö birtir enga þess konar hugmynd; hann hcfir bara fariö í
“tilhvarfiS” sitt, eins og hver önnur skepna. Og viS notuöum orö-
iö fyrir “heimili” í þýSingunni. Uphaflega er alls engin heimilis-
hugmynd í því orSi, og viS vitum þaS. En síöar meir, þegar les-
andinn er orSinn maöur kristinn, og er farinn aS vita deili á kær-
leikanum, þá fer kristiö heimilislíf aS koma í ljós hjá honum, og
“tilhvarfiS” hans verSur aS sönnu heimili.
Þetta sama gagn vinnur kristindómurinn öllum tungumálum;
hann lyftir orSunum upp úr örbirgSinni, uphefur þau til ríkdóms og
blessunar. ÞaS gjörir hann fyrir allar tungur. f fyrstu var “til-
hvarfiS” svertingjans fult af fjölkvænis-lifnaöi. ÞaS var fult af
gerlum. ÞaS var fult af eymd. Þaö var fult af öllu nema gleöi
og ánægju. En varla hefir hann lært aS segja “FaSir-vor” fyr en
alt þetta tekur aö breytast. FjölkvæniS hverfur. Hann getur ekki
veriö vondur viS kvenfólkiS, ekki selt stúlkubörnin, eöa sparkaS
þeim til og frá. Hann verSur aö haga sér sæmilega, þegar biblian
er komin í húsiö ! Og svo hefir heimili þroskast upp úr “tilhvarf-
inu.”
AnnaS orö, sem mér finst ósegjanlega vand-höndlaS og dýrmætt
— eitthvaö hiS allra dýrmætasta, sem eg hefi reynt aö þýöa — er
orSiS “yngismær”. Á meSal heiönu svertingjanna er kvenfólkiö
ekkert annaö en fjármunir. Konan er einsí og tíu dala seöill, hún
er alt af eign einhvers manns. Einhver Veröur alt af aö hafa eign-
arrétt yfir hennar. KvenmaSur, sem enginn á, þekkist ekki. Þær
eru einhverjum manni gefnar frá blautu barnsbeini. Aldurinn skift-
ir þar engu máli. Ekkert orS yfir meyjar-hugmyndina getur fund-
ist, þar sem svo standa sakir. Þar er eySa í málinu. Og hvernig
eigum viS þá aS skila hugmyndinni? Eg var búinn aS útleggja
nýja testamentiö á eitt mál, og hálfnaöur meS þýöingu þess yfir á
annaö mál, áöru en eg fann orS, sem gat heitiö viöunandi. Og þaö
var rétt af hendingu. Eg var á ferö yfir landiS meS einn dreng til
fylgdar. ViS hvíldum okkur um miSjan daginn og drukkum te-