Sameiningin - 01.02.1920, Qupperneq 15

45
vegna vorra synda og kraminn vegna
vorra misgerða; hegningin, sem vér
, höfðum til unnið, kom niður á honum,
og fyrir hans benjar urðum vér heil-
brigðir.—Jesaja 53, 3—5.
J?að kemur maður til bæjar nokkurs. Hann sezt þar
að og bann tekur óðar til starfa. Og hann vinnur og vinn-
ur baki ibrotnu, nótt og nýtan dag.
En til hvers vinnur hanm? Fyrir sjálfan sig ? Til
þess sjálfur að græða sem mest og koma sér sem bezt fyrir?
Ó-nei! Hann vinnur fyrir bæinn. Fyrir alla, sem í bæn-
um búa.
Hanm- gleymir sjálfum sér. Hugsar ekkert um sig,
heldur að eins um aðra. Um það, að foærinn geti komist
upp. Og að öllum geti liðið þar sem bezt.
Hann hugsar ekki að eins um þá, sem búa á einhverju
sérstöku stræti. Vinmur ekki að eins að því, að þeim megi
Mða sem bezt. Heldur vinnur hann að því, að öllum,
hverri einustu sál, megi iíða sem bezt. Hann gleymir eng-
um. Ekki hinum allra minstu. Fyrir alla jafnt vinnur
hann. Fyrir alla jafnt leggur hann á sig. Alla jafnt ber
hann fyrir brjósti sér.
Og ekki hlífir hann sér. Hann veit ekki hvað það er,
að hlífa sér. Og öMuih er það augljóst, hvað hann leggur
á sig. Hvað nærri hann gengur sér. Og hvað hann tek-
ur út.
En aldrei heyrist hann kvarta. Og aldrei heyrist neitt
æðru-orð. Að verkinu sínu vinnur hann, hvað sem um hann
^r sagt, og hvað mikilli mótspyrnu, sem hann mætir.
Bngum dylst það, að hann' hefir trú á málefninu sínu,
og að hann hefir einsett sér að sigra hvað sem það kosti
hann.------
Em svo flýgur sú frétt út um bæinn einn daginn, —
að hann sé dáinn. Og að hann hafi dáið við það, sem hann
var að vinma, og fyrir það, sem hann var að
vinna, og af því, sem hann var að vinna. En að hann
hafi verið búinn að ljúka verkinu sínu, — einmitt lokið
við það augnabMkið, sem hanm dó. Framtíð bæjarinis sé
því iborgið, og öllum þeim, sem í bænum búa, sé gefinn
kostur á að verða aðnjótandi aMra þeirra gæða, sem hann
með Mfsstarfi sínu og dauða hafi áunnið.