Sameiningin - 01.05.1923, Qupperneq 17

143
innar. En þaö finst oss galli, 'hversu lítiö eru tekin til greina
kraftaverk Krists og upprisa 'hans. Veröur þó ekki hjá því
komist, aö gera grein fyrir þessu, ekki aöeins er um rannsókn
kristindómskenninganna er aö ræöa, heldur og um kristnu trúna
í heild sinni, eins og hún endurspegl'ast í ummælum og líferni
höfundar kristindómsins. Upprisa Krists er aö sönnu tekin
til greina, er um ræöir trú og kenning lærisveinanna eftir daga
Krists. En mestu varöar hverju Kristur trúöi sjálfur og
hvernig hann skoöaöi upprisu sína. Enda er i núlegri tíö kristi-
legri hugsun ekki annar þáttur í sögu og kenningu Krists
hugðnæmara viöfangsefni, heldur en þátturinn milli upprisunn-
ar og himnafararinnar. Þá “trúarsögu” þarf vandlega aö' í-
huga, ef heildarmynd kristindómsins á aö vera sönn og ljós.
Höf. álítur aö Jesú hafi fyrir vitrun þá, er hann fékk viö
skírnina, oröið sér þess meðvitandi, að hann væri Messías. Má
vera aö svo hafi verið. En i rauninni er sú staðhæfng fremur
dogmatísk ályktun, heldur en söguleg staðreynd. Og| er þetta
dæmi valið til þess að sýna, hversu mjótt er mundangshófiöl
milli þess, sem vera á vísindalegt sögu-atriði og hins, sem er
trúarvitund sjálfs manns. Má hiö sama segja um ályktunar-
orö höf. um kvöldmáltíðar-ummæli freisarans. Er þetta ekki sagt
höf. til ámælis. Aliir, sem eitthvað hafa í einlægni hjartans
hugsað um guðfræöileg efni, kannast við þennan vanda, og fer
þó vel, ef látinn er ávalt ráða kristilegur hógværðar-andi.
Hætt er við, að einhverjum finnist kenna nýrrar guðfræði i
bók þessari. Varðar þaö minstu, hvort eitt eður annað má
teljast nýtt ellegar gamalt. Á því einu leikur, hvort það er
satt eöur ósatt. Nú er lí:ka svo komið, aö margt, sem fyrió
skemstu var “nýtt”, er oröiö “gamalt” og það, sem
gamalt var, nýtt. í guðfræði, sem öðru, er sannleikurinn
'hvorki nýr né gamall. Hann er frá eilífð til eilífðar,eins og fað-
ir hans, Guð. Það er sjónarmið okkar skammsýnna manna,
sem við getum nefnt ólíkum nöfnum og þrefað um. Því meir
sem hjá okkur þroskast ástin til sannleikans, því minna verður
úr hnippingum með okkur út af því, í hvaða stellinear viö eig-
um að setja okkur, þegar við virðum fyrir okkur heilagan sann-
leikann.
Bók þessi ætti aö verða til þess, að prestar og aðrir þeir,
sem láta sig guðfræði varða, fari að lesa upp fræði sin, og fái
hvöt til að auka þekkingu sína. Kyrrstaöa er daúðamein
hverjum fræðimanni.
Vér endurtökum þakklæti vort til hins háttvirta höfundar,
og samgleöjumst hinum unga háskóla íslands yfir þvi, að hafa