Sameiningin - 01.07.1917, Side 12

140
pað verður skýrt seinna, að samkvæmt Guðs orði er rétt-
lætingin eingöngu verk Guðs og maðurinn er þiggjandi og
ekkert annað. pessi hugsun á ekki vel við syndumspilt og
hégómagjarnt mannlegt hold.
Bænarleysið hefir orðið svo alment nú á dögum, að
allskonar villur hafa fengið að þroskast í huga og hjarta
mannanna og þörfin á þessari grundvallarkenningu hefir
smátt og smátt dáið út í sálarlífi þeirra.
Fyrst ræðum vér þörfina á'þessari kenningu. Hún á
rót sína að rekja meðfram til þarfarinnar á eilífu samfélagi
við Guð. Maðurinn er þannig skapaður, að hann er vansæli
og órólegur án Guðs. í djúpi hjarta hans er þrá eftir Guði.
Sérstaklega verður þessi þörf tilfinnanleg á raunatímum.
pá er styrkur frá Guði alveg lífsspursmál. Menn hafa líka
reynt það, að þeir fá enga sanna huggun í sorginni, enga
örugga hjálp í freistingunum og engan verulegan styrk í
baráttu lífsins nema frá Guði. Auðvitað er þessi þrá mis-
jafnlega sterk, en hjá öllum þjóðum og stéttum hafa menn
leitað að Guði og þráð mest af öllu að fela sig honum. Hin
sanna lífsgleði er undir því komin, að þekkja Guð og inn-
lifast honum- Og þó vér gætum hugsað oss farsælt líf án
hans, frá veraldlegu sjónarmiði í þessari tilveru, sem þó er
í raun og veru óhugsanlegt, þá er eilífðin! Að fara guð-
laus inn í hana mun vera voðaleg hugsun fyrir flesta.
Samfara þessari þrá eftir Guði hefir ætíð verið djúp og
sár meðvitund um syndina og aðskilnað þann frá Guði, sem
hún veldur. Heiðingja-heimurinn hefir stunið undir þessari
meðvitund í gegnum aldirnar. Heiðingjamir hafa fundið
betur en margur kirkjumaðurinn á þessari öld, að Guð er
heilagur og réttlátur og heimtar að lögum sínum sé hlýtt.
peir finna að Guð hlýtur að hegna fyrir syndina. Og sam-
kvæmt eðli sínu orsakar hún útskúfun frá Guði, bæði nú
og í eilífðinni. pessar tilfinningar heiðna mannsins hafa
komið fram í margvíslegum fórnum. Með þeim hafa þeir
ætlað sér að sefa reiði Guðs og blíðka skap hans.
Faríseamir á tíð frelsarans tóku aðra stefnu. peir
ætluðu sér að halda alt lögmálið, og verða þannig réttlátir
fyrir Guði. Ályktan þeirra, að þetta væri mögulegt, var
auðvitað sprottin af syndsamlegu sjálfsáliti og oftrausti á
eigin kröftum sínum og dygðum. Vafalaust hafa betri
mennirnir þeirra á meðal kvalist af efa um það, að Guð