Sameiningin - 01.07.1917, Síða 22

150
forðast vélavöld
vegi lífsins á;
treystu Guði, gjör sem boð hans segja,
glaður muntu lifa’ og hugrór deyja”.
B. p.
“Ritningarnar rætast”.
Eftir lir. Bjarna Jónsson.
Habakuk, spámaður GySinga, var uppi á vondri öld. Agaleysiö
gekk úr hófi fram hjá löndum hans. Drottinn sendi því Kaldea til
aS refsa þeim. Kaidear voru herskáir menn og öllum þjóðum stóS
mikill ótti af þeim. En viSgangur þeirra varS þeim aS fótakefli, því
aS þeir “trúSu á mátt sinn og megin”.
Vér lifum nú líka á vondri öld, og lýsing spámannsins á hernaSi
og afrekum Kaldea kemur merkilega vel heim viS þaS, sem nú er
aS gerast í heiminum:
“Ægileg og hræSileg þjóS eru Kaldear, harSgjör og ofsafull,
sem fer um víða v'eröld til þess aS leggja undir sig bústaði, sem hún
á ekki, frá henni sjálfri út gengur réttur hennar og tign. Hestar
hennar eru frárri en pardusdýr og skjótari en úlfar aS kveldi dags;
riddarar hennar þeysa áfram og koma laugt aS; þeir fljúga áfram
eins og örn, sem hraSar sér aS æti. Allir koma þeir til þess aS fremja
ofbeldisverk, brjótast beint áfram og raka saman hermönnum, eins
og sandi”. (1, 6-9).
En svo eru þaS önnur orS spámannsins, sem rætast á samtíS
vorri í enn þá dýpri skilningi;
“LítiS til heiSingjanna og litist um. EalliS í stafi og undristi
Því aS Drottinn framkvæmir verk á ySar dögum; þér munduö ekki
trúa því, ef yöur væri sagt þaS”. (1, 5).
Vér, sem nú lifum, megum sannarlega líta út á viS og undrast dá-
semdarverk Drottins meSal heiSingjanna. Annarsvegar eru agaleysi
og herdunur, en hins vegar kristniboS meöal heiSingja. Þetta tvent
auökennir samtíS vora.
En fremur segir spámaöurinn:
“Eg ætla aö nema staöar á varðbergi mínu og ganga út á virkis-
vegginn og skygnist um til þess aS sjá, hvaS GuS talar viö-mig og
hverju hann svarar umkvartan minni” (2, 1).
GuSs fólk verSur aö vaka og gefa gaum aö tímunum og feta aö
því leyti í fótspor spámannsins.
Eátum umkvartanir vorar yfir vonzku samtiSar vorrar koma
Drotni fyrir eyru, en tökum þá líka eftir svari Drottins, eins og
spámaöurinn:
“Jöröin mun verSa full af þekkingu á dýrS Drottins, eins og djúp
sjávarins vötnum huliS” (2, 14).
HálparráS Drottins mun þrátt fyrir alt—einmitt mgS því, sem nú