Sameiningin - 01.08.1909, Side 16

lyó
minntir á hér fyrir skemmstu*); ekki heldr bölbœnirnar,
eða sagan um Jónas og hvalinn. Ekki megum vér heldr
kenna það þessu eða hinu öfugstreymi beimsmenningar-
innar; hvorki hærri ‘kritíkinni’, né nýju guðfrœðinni,
né andatrúnni. Nei, ástœðan liggr inni fyrir í hjörtum
vorum. Og ef ekki lijá liverjum einasta, þá að minnsta
kosti hjá níu hundruð níutíu og níu af hverjum þúsund,
er ástœðan sú, að vér viljum ekki yfirgefa þetta, eða
yfirgefa hitt, til að fylgja frelsara vorum eftir. Vér
viljum fylgja honum, oss þykir vænt um hann; en oss
langar fit af lífinu til að taka með oss ögn af eigingirn-
inni, ögn af hrokanum, ögn af syndum þeim og löstum,
sem vér höfum hlúð að og alið upp í barmi vorum. Og
svo tökum vér þetta með og drögumst aftr úr. Síðan
reynir svndsamleg sjálfselska vor til að gjöra sem
minnst úr lastabyrðinni, en sem mest úr hverjum örð-
ugleika, sem fvrir oss verðr. Af þessu kemr það, að
svo' margir af oss eru heiðnir að öllu nema nafninu.
Fyrir þessa sök sitja svo margir í svartnætti syndarinn-
ar útá ólgusjó lífsins, og verða ekki varir.
Milíónaeigandi nokkur í New York kom til prédik-
arans dr. Torrey, og sagði við liann: „Ef eg gjörist
kristinn, þarf eg þá að skilja við auðinn?“ „Auðvitað,
ef auðrinn aftrar þér frá að vera sannr lærisveinn Jesú
Krists“—svaraði Torrey. Eftir nokkra daga kom auð-
maðr þessi aftr og sagði: „Ef um tvennt er að velja,
milíónirnar mínar eða Krist, þá kýs eg milíónirnar og
hafna Kristi.“ Þetta voru voðaleg orð. En vér getum
lært þá lexíu af honum, að draga höfuðin upp fir sand-
inum og sjá, hvar vér stöndum. Erum vér til þess
biinir, að láta til skarar skríða í voru eigin lífi? að segja
við sjálfa oss: Eg verð annaðlivort að afneita Kristi
eða afneita djöflinum, annaðhvort að berjast með Kristi
á móti svndinni, eða með syndinni á móti Kristi. Þessi
hálfvelgja dugir ekki lengr; eg get ekki kosið bæði Krist
og syndina.
*) af séra Friörik J. Bergmann á trúarsamtalsfundinum á
kirkjuþinginu.