Faxi - 01.06.1962, Blaðsíða 11

heldur grár, en þó stillilegur. Nú var kol-
dimmur bakki í norðrinu, og suður að sjá
hékk þokan niður undir ásahryggina.
Var virkilega að ganga að með hríð? Oljós
geigur tók sér óboðið sæti einhvers staðar
í barmi mínum. Eg lét þó sem ég yrði hans
ekki var og tók að svipast um eftir „aug-
unum“, og um leið kom fyrsta vindhvið-
an.
Það tók mig skamma stund að finna
lægð í fannbreiðuna, þar sem líklegt mátti
telja að komið yrði í ófrosið vatn, ef niður
væri höggvið. Tók ég nú að vaka ísinn
með skíðastafnum. Jafnframt dimmdi
hríðina óðum, og skyndilega skildist mér,
að hið einasta eina, sem tengdi mig við
bæinn heima í myrkri og hríð, var slóðin,
sem bugðaðist yfir heiðinni skíðaslóðin —
mín eigin slóð — sem nú tók óðum að
fylla, og sem gat horfið með öllu á nokkr-
um mínútum. Þetta var þó hart. Allur
silungurinn þarna undir fótum mér! Allir
draumarnir og vonirnar um veiðina góðu!
Allar sögurnar, sem sagðar skyldu af ferð-
inni lokinni! Nei — ég herti upp hugann
— nei, enginn skyldi geta sagt, að ég hefði
gengið alla þessa leið og ekki svo mikið
sem rennt öngli í vatn. Skeð gat, að þetta
yrði aðeins lítið él. Ég lauk í flýti við að
vaka ísinn, tók veiðarfærin úr pokanum,
dorg og maðk, beitti öngulinn og hafði
hraðar hendur. Vatnið var þarna ekki
nema tveggja feta djúpt. En bráðfeig lækj-
arlonta leitaði sér morgunverðar og greip
öngulinn óðar og hann kom í vatnið. Ég
kippti henni upp á fönnina, losaði öngul-
inn og hagræddi beitunni á ný. Þessi
branda var að vísu ekki af stærri tegund-
inni — einir sex þumlungar — en ég hafði
alltaf gert ráð fyrir einhverju af þeim líka.
Svo renndi ég aftur. Jú, ekki stóð á því.
Onnur branda kom og hvarf í snjóinn uppi
á ísnum. Hún var álíka stór.
En nú hafði hríðina aukið að mun. Hér
var um ekkert að gera annað en halda
heimleiðis og það fljótt. Slóðin hlaut að
hverfa, og hvað þá? I skjótri svipan stakk
ég veiðarfærunum í pokann, bjó malinn
á bak mitt, sneri skíðunum í slóðina, sem
enn sá allvel fyrir og hélt heimleiðis. I
snjónum á vakarbarminum lágu eftir tvær
litlar bröndur og biðu þess að sól og sum-
ar bræddi ísinn af vatninu þeirra, svo þær
líka gætu komizt heim.
Stinningsgola var á norðan, þó ekki svo
mikil, að renndi til muna. Fannkoman
var hins vegar svo mikil, að ekki sá nema
nokkrir skíðalengdir frá sér. Hún ein
mundi þó verða æðistund að fylla slóðina,
svo hennar sæi engin merki. Hvað lítið
sem hvessti var hún þurrkuð á burt, eins
og ósýnileg hönd gerði hreint fyrir sínum
dyrum. Og veiðiferðin mín, sem með svo
mikilli gleði var gengin að heiman og svo
bjartar vonir voru við tengdar var allt í
einu orðin að kappgöngu við hríðina,
kappganga um eina litla skíðaslóð. Ef ekki
hvessti meira og ef ég gengi eins hratt og
ég orkaði, gat skeð að ég sæi hennar merki
nógu lengi til þess að vera óhultur heim.
Vindstöðuna setti ég vel á mig. Hún var
hið eina, sem hægt var að rata eftir, ef slóð-
in hyrfi. Ég vissi þó vel, hve vindstaða er
ótrygg, sé hann að ganga að með hríð.
Ég gekk eins hratt og kraftarnir leyfðu,
og sóttist í byrjun vel. En brátt tók að
þyngja fyrir fæti, meiri hluti leiðarinnar
var nú í fangið og skíðafærið versnaði að
miklum mun. Þar að auki hafði ég þegar
í byrjun tekið á allri minni orku, svo að
nú dró úr ferðinni. Kappgangan um slóð-
ina varð því ekki til lengdar æsandi ævin-
týri, sem enda hlaut með sigri, ef aðeins
orkunni væri beitt til þess ýtrasta, heldur
varð hún þrautaganga í þoku og hríð,
fjærri öllum mannabyggðum, í auðn og
ægilegri dauðaþögn. Það var því líkast sem
þessi sakleysislega skíðaslóð í silkimjúkri
mjallarbreiðunni væri einhver dauðasynd,
einhver óbætanleg móðgun við máttarvöld
heiðarinnar. Burt skyldi hún eins skjótlega
og hún kom. Eins og stóra-systir strýkur
á brott blýantsstrikið, sem litli-bróðir hefur
í óleyfi sett á örkina hennar, skal hún
þurrkuð út og heiðin á ný verða tandur-
hrein óskrifuð opna í dagbók vetrarríkis-
ins. Hann mátti víst fá fyrir ferðina þessi
óþekktarormur, sem í óleyfi dirfðist að
leggja hér land undir fót. Og dygði ekki
ofanhríðin ein til þess að hann fengi mak-
leg málagjöld og slóðin að minnsta kosti
hyrfi, þurfti ekki annað en herða lítið eitt
á kaldanum, sem kominn var. Enda tók
nú að renna. Slóðin hvarf þegar með öllu
á lengri og skemmri köflum, en sá fyrir
henni á milli. Enn var leiðin ekki hálfnuð.
Hvað gerir lítill tólf ára drengur, sem
þar að auki er engin hetja — miklu minni
hetja heldur en hvað hann er fús til stór-
ræða — þegar hann er að tapa slóðinni
sinni, þeirri, sem hann svo auðveldlega
gekk að heiman, tapa henni, aleinn, uppi
á reginheiði í hríð og þoku? Verður hann
ekki gripinn geigvænni ógn og kvíða?
Verður hann ekki óumræðilega þreyttur,
lítill og einmanalegur? Langar hann ekki
mest til að hrópa af öllum lífs og sálar
kröftum á pabba og mömmu, þó hann
viti vel, að enginn geti heyrt hróp hans?
Verður honum ekki hugsað til þess með
skelfingu, að eiga nú að villast og verða
úti? Langar nokkurn lítinn, lífsglaðan
dreng að leggjast niður í ískaldan snjóinn
og deyja? Verður svo ekki útkoman úr
samlagningu allra þessara kvíðvænlegu
spurna, þrengsli fyrir brjóstinu og kökkur
í hálsinum, sem ómótstæðilega leysist upp
í stór og þung tár, sem drjúpa niður á skíð-
in? Það er að vísu engu betra að fylgja
slóðinni sinni, þegar tárin byrgja útsýn-
ina ásamt hríðinni og þokunni — tárin
lika.
Veðrið versnaði ekki meir, og áfram
miðaði þó hægt gengi. Ég sá votta fyrir
slóðinni annað slagið, nógu oft til þess að
tapa ekki af henni. En þreytan færðist í
aukana og kvíðinn tók á sig nýja mynd.
Það yrði dapurleg heimkoma fyrir pabba
og mömmu, ef drengurinn þeirra, sá eini,
sem þau áttu, í stað þess að koma hlaup-
andi á móti þeim, þegar þau kæmu heim,
eins og hann hafði svo oft dreymt um,
lægi helfrosinn í skafli einhvers staðar uppi
á heiði. Sú hugsun jók að vísu tárin að
miklum mun í bráðina. Nú drupu þau
ekki lengur eitt og eitt, heldur féllu í stríð-
um straumi. En-------. Nei, slíkt mátti ekki
koma fyrir. Það mátti ekki, mátti ekki,
skyldi ekki koma fyrir. Ég hlaut að geta
aukið svolítið ferðina, unnið fáeinar mín-
útur, máske einmitt mínúturnar, sem allt
valt á. Ég herti gönguna sem mest ég
mátti. Þó brjóstið væri að springa af mæði
og þó fætur og handleggir væru orðnir
dofnir af áreynslu, skyldi ég þó bæta ör-
litlu við ferðina. En nú hvarf slóðin! Nei,
þarna kom hún aftur í ljós. Ef ég aðeins
gæti haldið stefnunni yfir kaflana, sem
engin slóð sást á. Og nú kom brekka. Það
var Áshlíð, sem ég þekkti vel. Upp á hana
— og svo ekki meir brekkur upp og ofan,
heldur góð skíðabrekka niður á jafnsléttu,
þá dálítið mýrasund og síðan undanhallt
heim — ekki langt og alltaf undanhallt.
Tárunum fækkaði. Og hvað var þetta?
Var ekki hríðinni að slota? Jú, sannarlega.
Meira að segja slotaði henni eins skyndi-
lega og hún kom. Ég var ekki fyrr kominn
upp á ásinn en hætt var að hríða. Hvað
hafði eiginlega gerzt? Höfðu bænarand-
vörp örþreytts drengs þarna vestur á mýr-
unum hrært til meðaumkunar þá máttugu
liönd, sem stjórnar stormum og hríð? —
Hafði einhverju ógnar áformi verið breytt?
Eða hafði aðeins lítilfjörlegt hríðarél skot-
ið huglitlum ferðamanni skelk í bringu?
Hvað um það. Hríðinni var slotað. Og
F A XI — 95